The Athenian Oath

The Athenian Oath



We will never bring disgrace on this our City by an act of dishonesty or cowardice.

We will fight for the ideals and Sacred Things of the City both alone and with many.

We will revere and obey the City's laws, and will do our best

to incite a like reverence and respect in those above us

who are prone to annul them or set them at naught.

We will strive increasingly to quicken the public's sense of civic duty.

Thus in all these ways we will transmit this City, not only not less,

but greater and more beautiful than it was transmitted to us.



This oath was taken by the young men of ancient

Athens when they reached the age of seventeen.



Look at us now...

Πόσο τρομακτικό είναι να πηγαίνουμε στα τυφλά...

Η έκφραση «Όχι άλλο κάρβουνο» σημαίνει ότι κάποιος έχει απηυδήσει με μια κατάσταση ή τη συμπεριφορά ενός άλλου προσώπου. Η φράση έγινε περισσότερο γνωστή απ' την κινηματογραφική ταινία «Ορατότης Μηδέν» (1970) του Νίκου Φώσκολου και είναι η σπαρακτική κραυγή του Άγγελου Κρεούζη (που ενσαρκώνει ο ηθοποιός Νίκος Κούρκουλος) στο δικαστήριο, όπου προσπαθεί να περιγράψει τις συνθήκες που οδήγησαν σ' ένα πολύνεκρο ναυτικό ατύχημα. Βέβαια, η καταγωγή της φράσης αυτής προέρχεται από παλαιότερο ναυτικό παράγγελμα στα ατμοκίνητα (με κάρβουνο) πλοία προκειμένου να σταματήσει η «ανθράκευση» του λέβητα στο μηχανοστάσιο, όταν η αναπτυσσόμενη θερμοκρασία πλησίαζε στα ανώτερα όρια ασφαλείας.* Με αυτη την έννοια, τη χρησιμοποιούμε και εμείς εδώ καθώς θεωρούμε ότι η Ελληνική Δημοκρατία δεν αντέχει καταστάσεις όπως αυτή της Νομικής. Και δεν αναφερόμαστε σε αυτό καθαυτό το γεγονός της κατάληψης του κτηρίου (που είναι μείζων και πολυσχιδές) αλλά στην πολιτική διάσταση του θέματος.
Εκτός, δηλαδή, αν αυτό προέκυψε ως η έσχατη προσπάθεια ορθώς σκεπτόμενων πολιτικών σχηματισμών ώστε η Πολιτεία να αντιμετωπίσει σε βάθος το ζήτημα της μετανάστευσης (απογοητευμένοι από αυτή καθαυτή την επιλογή προσώπων αλλά και πολιτικών), που όμως εκ του αποτελέσματος βλέπουμε όλοι ότι δεν μπορεί να είναι ισχύει στην παρούσα περίπτωση, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Ο καθένας "κάνει ό,τι του κατέβει", δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν (λόγω της πλήρους και απόλυτης αποσάρθρωσης των θεσμών), και τελικά δεν καταφέρνουμε παρά να αποδεικνύουμε στους εαυτούς μας ότι τελικά όχι μόνο μας αξίζουν τα όσα μας συμβαίνουν, αλλά ίσως τα θέλουμε κίολας.
Και διερωτώμαστε εδώ γιατί δεν μπορεί και η δική μας χώρα, και η δική μας πολιτική σκηνή (όχι απαραίτητα κομματική), να έχει σαφείς προτάσεις που θα προκύπτουν από πραγματικό διάλογο αλλά και που θα βασίζονται στην πραγματική ανάπτυξη της χώρας μας, στο γενικό καλό (και όχι στο ειδικό συμφέρον κάποιων, ή στο πρόχειρα και αυθαίρετα συντεταγμένο μανιφέστο αποπροσανατολισμένων, και πάντως χωρίς ειδικές ή τεχνικές γνώσεις περί της πολιτικής παραγωγής ιδεών αλλά και αποτελεσμάτων, μεμονομένων υπερμαχητών του "αιώνιου καλού")?. Roben των Δασών της Πολιτικής δεν υπάρχουν (όσο και αν οι προθέσεις μερικών στην τελική μπορεί και να είναι καλές - εμείς δεν το αμφισβητούμε αυτο)!
Η θέση μας είναι ότι σπασμωδικές κινήσεις δεν βγαίνουν σε καλό. Πρέπει να ανοίξουμε όλοι μας τα μάτια μας και να μιλήσουμε πάλι για πολιτική. Δεν μπορεί δηλαδή οι ΗΠΑ να κάνουν διάλογο κάθε μέρα για το τι θέλουν από το Κράτος και την πολιτική ζωή στη χώρα τους, και να μην το κάνουμε εμείς!! Μετά να δώσουμε την ευκαιρεία σε ανθρώπους που θέλουν αλλά και ξέρουν να προσφέρουν στο δημόσιο βίο της χώρας. Και εμείς να είμαστε εκεί να τους ελέγχουμε σωστά. Και όχι βασιζόμενοι σε συμφέροντα φατριών ή παρασυρόμενοι από πληρωμένα κομματικά ή μη ΜΜΕ.
Επιστροφή δηλαδή στο δημόσιο βίο για τους πολίτες και ανάδειξη των ικανών σε θέσεις δημόσιας εξουσίας με παράλληλο έλεχγο αυτών από τους πολίτες.
Αλλιώς, ο λέβητας στο μηχανοστάσιο θα εκραγεί και θα μας πάρει όλους μαζί στο βυθό (και σύντομα)!






* πηγή: Wikipedia

15-12-2010: Γενική Απολυταρχία του Α-πολιτικού Νεο-Έλληνα: Τέλος

Δεν μιλάω για το εργασιακό. Αλλά έπρεπε να είχαμε μιλήσει (τουλάχιστον) δύο χρόνια πρίν για το τι κράτος θέλουμε.

Όταν τον Δεκέμβριο του 2008 η δολοφονία ενός ανήλικου αγοριού στο κέντρο της Αθήνας υπήρξε η αφορμή για εκτεταμένης μορφής διαμαρτυρίες και εν πολλοίς πρωτόγνωρης μορφής αντίδραση εκ μέρους ιδίως νέων ανθρώπων, κάποιοι εξ ημών θέλαμε να πιστεύουμε ότι από τη φωτιά στα Πανεπιστήμια και στους δρόμους έξω από αυτά θα αναδεικνύονταν τα δομικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και θα αναδιαμορφώνονταν σε μεγάλο βαθμό το περιβάλλον που ουσιαστικά οδήγησε σε αυτή την έκρηξη. Ήταν ουσιαστικά η μεγάλη κρίση της μεταπολίτευσης, έστω και αν δεν το είχε καταλάβει η γενιά του Πολυτεχνείου, που ταυτίζεται ουσιαστικά με τη γενιά της κομματαρχίας και της απόλυτης παρακμής στον δημόσιο βίο της χώρας, του απόλυτου οπορτουνισμού και της βλαχο-νεο-πλουτιστικής αντι-δημοκρατίας.

Σήμερα δίνεται και σε αυτούς τους ανθρώπους το γερό χαστούκι που οι ίδιοι έχουν από καιρό δώσει σε όλους εμάς που ναι μεν μεγαλώσαμε όμορφα, αλλά με χρέη που μας υποθήκευσαν για μια ζωή. Άραγε τί χρωστάμε στους γονείς μας?

Η έκρηξη του 2008 είχε αιτίες. Δεν δώσαμε σημασία. Δεν δώσανε σημασία. Τώρα ίσως καταλάβουν όλοι ανεξαιρέτως ότι η πίεση των νέων ανθρώπων το 2008 βασίζονταν στο γεγονός ότι δεν υπήρχαν οι ευκαιρίες για απασχόληση, γιατί δεν υπήρχε υγιής ιδιωτικός τομέας, γιατί δεν υπήρχε πολιτική που να δίνει κίνητρα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, γιατί ο δημόσιος τομέας ήταν υπερπλήρης (για να πω το λιγότερο) και ουσιαστικά ανενεργός από καιρό, γιατί σε κάθε περίπτωση και ο τελευταίος το μόνο που είχε καταφέρει ήταν να είχε καταστήσει όλα τα κόμματα να τρέφουν αλλά και να τρέφονται από τους πόσους θα "βολέψουν"! Δεν υπήρχε καμία Πολιτική! Δεν υπήρχαν καν Πολίτες! Υπήρχε ασύδωτη ψηφοθηρία και εγωιστές απλοί (κομμα-)ψηφοφόροι! Κοινώς: είχαμε χάσει τελείως τον μπούσουλα!! Και δεν το είχαμε καταλάβει...Γιατί όσο δεν μας πειράζει προσωπικά, δεν μας πειράζει καθόλου!! Από πότε όμως οι πολίτες μιας ιστορικά δημοκρατικής και πρωτοπόρας χώρας κατάντησαν απλά υποκείμενα και εν πολλοίς φερέφωνα πολιτικών (ανδρών) που είχαν μόνο στόχο το ίδιο όφελος? Των ίδιων και των οικογενειών τους, ερωμένων αυτών, παρατρεχάμενων αυτών κ.α.?

Είχαμε επιλογές. Τώρα δεν έχουμε καμία, παρά μόνο να κοιτάξουμε κατάμουτρα όλοι μας τους εαυτούς μας και να ξαναγίνουμε πολίτες. Όχι να πολεμάμε τη σκιά μας. Και να κατηγορούμε τους "άλλους"? Μα είναι δυνατόν?

Πρέπει να γυρίσουμε στις αξίες που γαλούχησαν το λαό μας ανέκαθεν. Αυτές που θα μας γυρίσουν πίσω στη σκληρή δουλειά και όχι στη ζήλεια για τα υλικά αγαθά του γείτονα, αυτές που θα μας βάλουν δυναμικά στο καλώς ή κακώς παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και όχι όσες μας "προστατεύουν" από εχθρούς-φαντάσματα, αυτές που θα μας κάνουν υπόλογους ατομικά για το κάθε τι συμβαίνει γύρω μας και έτσι θα μας καταστήσουν καλύτερους "πολίτες" και όχι υποκείμενα. Και οι πολιτικοί μας πρέπει να είναι δυνατοί. Και να μεταφέρουν στο λαό πλήρως την αλήθεια και το όποιο σχέδιό τους. Γιατί πώς να πάει η χώρα μπροστά όταν οι ηγέτες αυτής είτε είναι "λαμόγια" (μια λέξη που ειλικρινά οικτίρω), είτε ψεύτες (πχ. "υπάρχουν λεφτά"!!!!)...Και εμείς εκεί...

Και ούτε με το να καταστρέφουμε τη δημόσια ή ιδιωτική περιουσία κάποιων κάνουμε τίποτα. Επιτέλους! Μόνο αν δείξουμε ότι σκεφτόμαστε καθαρά θα βγούμε από το τέλμα. Γιατί από την οικονομική κρίση θα βγούμε μετά. Δεν υπάρχουν ηγέτες! Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν (εδώ και πολύ καιρό) και πολίτες!! Αποπροσανατολισμένοι άνθρωποι είμαστε, που τώρα δοκιμάζουμε τα όριά μας (με πάρα πολλές αφορμές για να αφυπνιστούμε βέβαια).

Στις εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, στην έκθεση μας είχαν ρωτήσει για το πολιτισμό της καθημερινότητάς μας. Σήμερα θα είχα γράψει διαφορετικά εκείνη την έκθεση. Και ίσως δεν είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο αλλά σίγουρα θα είχα αναδείξει πτυχές που σχετίζονται με τον πολιτισμό της πολιτικής παιδείας της σύγχρονης Ελλάδας που τώρα πρέπει επιτέλους να ξέρει ότι θέλει μια σύγχρονη χώρα με προστασία των θεμελιωδών ελευθεριών και όχι με ασυδοσία, εγωισμό και οπορτουνιστικές τάσεις.

Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε Δανία? Σκεφτείτε το λίγο....και θα καταλάβετε ότι μπορούμε. Μάλλον δεν θέλουμε (όσοι εξ ημών βολεύονταν ήδη και είχαν τη δύναμη να διατηρήσουν αυτή την κατάσταση - άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές ομάδες - έκαναν (ή μάλλον δεν έκαναν) ό,τι μπορούσαν για να μην το καταφέρουμε).

Τελειώνω εδώ γιατί δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που θα με έκανε να ολοκληρώσω μια τέτοια συζήτηση...

Η χώρα μπροστά σε οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο...

Αν όλοι από αύριο το πρωί δεν καταλάβουμε ότι η έξοδος της χώρας από την κρίση είναι ομαδική υπόθεση...πολύ φοβάμαι ότι την κάτσαμε!

Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που απαιτεί οι πολίτες να καταβάλουν τη μεγαλύτερη προσπάθεια και να συμμετέχουν το περισσότερο! Τη συγκεκριμένη στιγμή με την ψήφο μας έχουμε δώσει την εντολή σε μια ομάδα ανθρώπων να πράξουν τα δέοντα ώστε εμείς ως χώρα να έχουμε καλύτερες μέρες στο μέλλον! Αλλά οι υποχρεώσεις μας δεν τελειώνουν με την ψήφο μας!

Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε

Σκίτσα: Κώστας Μητρόπουλος
Έκδοση: Pirelli Hellas

Ποια χρονιά πιστεύετε πως έχουν δημιουργηθεί αυτά τα σκίτσα?

Και όμως όσο και αν φαίνεται περίεργο δημιουργήθηκαν το 1986

Ας πάρουμε ένα μάθημα λοιπόν

Εδώ Πολυτεχνείο...

Οι "Μέρες Πολυτεχνείου" είναι ένα ντοκιμαντέρ της αλήθειας για το Πολυτεχνείο, που γυρίστηκε στη συμπλήρωση της πρώτης πενταετίας από την εξέγερση, από το δημοσιογράφο Δημήτρη Παπαναγιώτου. Το ντοκιμαντέρ αυτό προσλαμβάνει και σήμερα ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα επικαιρότητα και σημασία. Μιλούν οι οπερατέρ που τότε, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους,κατέγραψαν τα συμβάντα. Ο Σινανίδης, ο Βελόπουλος, ο Μάλλιος, ο Βέλγος Κουράντ, που "έπιασε" τη στιγμή που το τανκ της χούντας τσακίζει την καγκελόπορτα. Μιλάει ακόμη ο καμεραμάν Πατσαβός που ήταν ανεβασμένος στην κολώνα της εισόδου και με την εισβολή του τανκ γκρεμίστηκε μαζί της και τραυματίσθηκε, με αποτέλεσμα να κλονισθεί σοβαρά η υγεία του.

Συγκλονιστικές Κοινωνικές Αφίσες

Είναι φορές που μια εικόνα μπορεί να πει πολλά περισσότερα από 1000 γραμμές λέξεων. Γι’ αυτό θα αφήσω αυτές να μιλήσουν.


Για την κατασκευή 1 γούνας απαιτούνται 120 δέρματα μικρών ζώων.

Περί δημοσίου χρέους, Μνημονίου και Εκλογών...

Μπορεί να μην συμφωνώ σε όλα με το ακόλουθο άρθρο (ιδίως σε ό,τι αφορά την Ευρωπαϊκή κατεύθυνση της χώρας, την απάλειψη κάθε αναφοράς στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να ανοίξουν την αγορά και να μειώσουν το ρόλο του κράτους - κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων - διαπλοκής/διαφθοράς, την έλλειψη αναφοράς στην τεράστια αύξηση του δημοσίου χρέους τη δεκαετία 1981-1992 κτλ), αλλά πιστεύω ότι τμήματα αυτού είναι αρκετά διαφωτιστικά αναφορικά με το Μνημόνιο και εν γένει με το τρόπο εξέλιξης της Ελλάδας:

"Όταν μιλάμε για κρίση σήμερα στην Ελλάδα, είτε το θέλουμε, είτε όχι, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε πρώτα απ’ όλα για το δημόσιο χρέος. Αν δεν απαντήσεις σήμερα στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους, δεν μπορείς να απαντήσεις πειστικά σε τίποτε, ούτε στα εργασιακά, ούτε στα μισθολογικά, ούτε στα ασφαλιστικά, ούτε στο ξεπούλημα των πάντων. Κι αυτό γιατί όλα αυτά, αλλά κι αυτά που έρχονται, πηγάζουν από το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Η ίδια η κρίση έχει επικεντρωθεί στην κατάσταση του χρέους.
Το εγγενές πρόβλημα του δημόσιου χρέους

Το καλύτερο άρθρο για το Μνημόνιο...

Από το πρωί σήμερα...δυο ημέρες πριν από τις εκλογές, προσπαθώ να ενημερωθώ για τους υποψήφιους Δημάρχους και Περιφερειάρχες στην περιοχή μου αλλά ταυτόχρονα να πιάσω και λίγο τον παλμό αυτών των εκλογών.

Θέλοντας λοιπόν και μη, λόγω της ρητορείας όλου του πολιτικού κόσμου με πρώτο τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, ένα από τα κριτήρια της απόφασης μου για την ψήφο θα είναι και η οικονομική κατάσταση στη χώρα και το Μνημόνιο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα σωστό για αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά λαμβάνοντας υπόψιν τη ρητορεία που θα αναπτυχθεί μετά το άνοιγμα της κάλπης, εκτός από το να έχω στηρίξει έναν αξιόλογο και αποτελεσματικό Δήμαρχο θέλω να έχω στείλει και ένα σωστό μήνυμα στην Κεντρική πολιτική της χώρας.

Η ανικανότητα των πολιτικών μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούμε να αφήσουμε την ανευθυνότητα να μας οδηγήσει στην καταστροφή.

Κάνοντας την διαδικτυακή μου έρευνα και διαβάζοντας capital.gr, έπεσα πάνω στο καλύτερο άρθρο που έχω διαβάσει για το Μνημόνιο, και το παραθέτω παρακάτω αυτούσιο. Διαβάστε το οπωσδήποτε πριν πάτε να ψηφίσετε.

Μνημόνιο ή χρεοκοπία;

Τι μας οδήγησε στο μνημόνιο

Conspiracy Theories

Conspiracy Theories
Many millions of people hold conspiracy theories; they believe that powerful people have worked together in order to withhold the truth about some important practice or some terrible event. A recent example is the belief, widespread in some parts of the world, that the attacks of 9/11 were carried out not by Al Qaeda, but by Israel or the United States. Those who subscribe to conspiracy theories may create serious risks, including risks of violence, and the existence of such theories raises significant challenges for policy and law. The first challenge is to understand the mechanisms by which conspiracy theories prosper; the second challenge is to understand how such theories might be undermined. Such theories typically spread as a result of identifiable cognitive blunders, operating in conjunction with informational and reputational influences. A distinctive feature of conspiracy theories is their self-sealing quality. Conspiracy theorists are not likely to be persuaded by an attempt to dispel their theories; they may even characterize that very attempt as further proof of the conspiracy. Because those who hold conspiracy theories typically suffer from a crippled epistemology, in accordance with which it is rational to hold such theories, the best response consists in cognitive infiltration of extremist groups. Various policy dilemmas, such as the question whether it is better for government to rebut conspiracy theories or to ignore them, are explored in this light.

*Σχετικά βλ. και 911 Mysteries