Η πράσινη ρυμοτομία των αποβλήτων ανθρώπων

Έχω σιχαθεί την προχειρότητα, την ανικανότητα και την απαράδεκτη αμετροέπεια με την οποία αντιμετωπίζονται καθημερινά ζητήματα που, ενώ θα έπρεπε να μην επιδέχονται δεύτερης σκέψης, τελικά συμβαίνουν αντίθετα στην κοινή λογική και εκθέτουν σε άμεσο κίνδυνο την (όποια) προσπάθεια της κοινωνίας να (παρ)ακολουθήσει πορεία προς ένα καλύτερο μέλλον.



Είναι, βέβαια, γνωστό ότι τα «απόβλητα» μιας άλλης γενιάς ανθρώπων και (δυστυχώς) οι συνεχιστές αυτών κυριαρχούν σε δημόσιους φορείς και αποφασίζουν για ζητήματα για τα οποία δεν έχουν αφενός κανένα απολύτως ενδιαφέρον και αφετέρου γνώση. Ως πηγή αυτών των καταστάσεων προβάλλεται γενικά η έλλειψη θεσμών. Εγώ θα προσθέσω και την προσπάθεια καθενός εκ των «δημόσιων λειτουργών» να ζήσουν μια μίζερη ζωή [όπως όμως αυτοί έχουν επιλέξει να ζούν], χωρίς κανένα απολύτως κίνητρο και χωρίς ευαισθησίες που ξεπερνούν την πόρτα του σπιτιού τους.

Τίποτα, ωστόσο, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την κοπή πολλών και μεγάλων πεύκων σε περιοχή της Αττικής (που προσφάτως εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης), προκειμένου να ενωθούν μέσω ενός δρόμου μήκους 5 μέτρων και πλάτους ίσως ακόμα και λιγότερο από ένα (1) μέτρο (!!!), δύο άλλοι δρόμοι αντιστοίχου πλάτους. Το ζήτημα αποκτά ακόμα τραγικότερες διαστάσεις όταν αντιλαμβάνεται κανείς ότι τόσο δεξιά όσο και αριστερά της λωρίδας αυτής των πεύκων, υπήρχε η δυνατότητα χάραξης του μικρού αυτού δρόμου χωρίς να χρειαστεί να κοπεί ούτε ένα δένδρο. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να ενωθούν οι δύο αυτοί – άχρηστοι – δρόμοι!

Η διαδικασία ένταξης περιοχών στο σχέδιο δόμησης, πράγματι, αποτελεί ένα εκ των πολλών σκοτεινών ζητημάτων που έχουν επιτρέψει την δημιουργία τεράστιων προβλημάτων στη διαμόρφωση του οικιστικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο καλούμαστε να βιώνουμε. Η ρυμοτομία γενικά το έχει επιτρέψει. Πώς δικαιολογείται σε μια κοινωνία που ο μέσος μισθός δεν ξεπερνά τα 1000 €, να πωλούνται οικόπεδα σε τιμές δυσθεώρητες; Το καταλαβαίνω, επομένως, ότι η πίεση στον οικοπεδούχο είναι τεράστια σε τέτοιες περιπτώσεις και η κοπή δένδρων σε ιδιωτικές εκτάσεις ίσως είναι το μικρότερο κακό εξ όσων λαμβάνουν χώρα στην ρυμοτομία. Όμως, πώς δικαιολογείται η κοπή δένδρων για τη δημιουργία ενός παντελώς άχρηστου δρόμου (εκ των διαστάσεων και μόνο το καταλαβαίνει κανείς) που τελικά δεν εξυπηρετεί κανέναν και τίποτα απολύτως;

Δεν δικαιολογείται, αλλά δυστυχώς εξηγείται: ασκήσεις επί χάρτου στην πράξη εφαρμογής (δεν ξέρουν κατά την χάραξη αν υπάρχουν δένδρα και που βρίσκονται αυτά), διαδικασία ενστάσεων που ποτέ δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψη τις θέσεις των πολιτών, χάος, αλλά και παντελής αδιαφορία των αρχών, ανικανότητα και έλλειψη σεβασμού σε στοιχειώδη ζητήματα. Ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας υιοθετεί στοιχεία βίαια, εκδηλώσεις δε αυτού βλέπουμε όλοι μας και με τη στάση μας (ή καλύτερα την έλλειψη αυτής) μάλλον τα αποδεχόμαστε.

Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλές διαμαρτυρίες στον εν λόγω δήμο πριν από το συμβάν αυτό. Όμως η αντίδραση των υπευθύνων ήταν ανύπαρκτη. Για την ακρίβεια, υποστηρίχθηκε ότι «τώρα δεν γίνεται τίποτα, θα έπρεπε να είχατε υποβάλει ένσταση όταν γινόταν η πράξη εφαρμογής». Όλοι βέβαια γνωρίζουμε το μάταιο μιας τέτοιας προσπάθειας αλλά και το ανούσιο της πρόταξης εκ των υστέρων αντίστοιχων ισχυρισμών που μόνο προς επιβεβαίωση μιας ράθυμα παρασιτικής στάσης ζωής μπορούν να εκληφθούν.

Σε κάθε περίπτωση, καλούμαστε να διερωτηθούμε με όρους πραγματικούς και με το βλέμμα μας στο μέλλον, τι αντανακλαστικά υπάρχουν στην κοινωνία και ιδίως στις «αρμόδιες» αρχές; Η απάντηση που δίνει το ως άνω παράδειγμα είναι ότι αφενός στην Ελλάδα του σήμερα εξακολουθούν να μην υπάρχουν αρμόδιες αρχές (ευθυνόφοβοι άνθρωποι, ανευθυνότητα ιθυνόντων, κατάσταση χάους που ταιριάζει στους ανίκανους και βολεύει τους «βολεμένους»), και, αφετέρου, το «σύστημα» λειτουργεί με ρυθμούς τριτοκοσμικής χώρας (με καθυστέρηση τέτοια που οδηγεί σε υστέρηση μια ακόμα γενιά Ελλήνων). Λυπάμαι ειλικρινά, αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω αν, ακόμα και εγώ που τώρα διαμαρτύρομαι, μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω.