ΕΚΡΗΞΗ για ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ και όχι για ΚΑΘΑΡΣΗ ΕΝΟΧΙΚΩΝ ή/και ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΕΝΩΝ φατριών

Ο ήχος από τις τζαμαρίες που σπάγανε τον Δεκέμβριο του 2008 ήταν ίσως το "χειροκρότημα" που ζητούσε μια γενιά νέων ανθρώπων αντιμέτωπων με αδιέξοδα πραγματικά και σε κάθε επίπεδο. Αδιέξοδα τα οποία ήταν καλά κρυμμένα από την γεμάτη ενοχές προηγούμενη γενιά αλλά πλέον υψώνονταν αδυσώπητα μπροστά μας. Με αφορμή τον άδικο χαμό ενός μικρού παιδιού, μια ολόκληρη κοινωνία ήρθε αντιμέτωπη, είτε το ήθελε είτε όχι, με τη συσσωρευμένη πίεση που βαρύνει πλέον ασφυκτικά τα νέα παιδιά. Και η πίεση λογικά φέρνει έκρηξη. Και η έκρηξη φέρνει καταστροφή. Και η καταστροφή φέρνει αναγέννηση.





Τα σημερινά επεισόδια στη μνήμη του παιδιού αυτού κάθε άλλο παρά μας φέρνουν αντιμέτωπους με την "αναγέννηση" της κοινωνίας που θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει, αλλά μάλλον μας γυρίζουν πίσω στο παλιό κυνήγι μεταξύ αφενός αναρχικών και αφετέρου αστυνομικών/ακροδεξιών παρατάξεων. Ποιός όμως τους είπε ότι μας ενδιαφέρει ο ιδιόρρυθμος αυτός πόλεμος? Μια κολόνια που κρατάει χρόνια, ένας αγώνας μεταξύ δύο ομάδων ανθρώπων και μόνο δεν έχει καμία σχέση με την "έκρηξη" ένα χρόνο πριν - αν και μια ακραία μορφή εκδήλωσης αυτής της αντιπαράθεσης (ο πυροβολισμός εντάσσεται στον πόλεμο αναρχικών-αστυνομικών) έγινε η αφορμή για την ως άνω έκρηξη της σύγχρονης, ενοχικής και μυωπικής, κοινωνίας στην οποία καλούμαστε να ζούμε.

Το κρίσιμο ερώτημα το οποίο θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι αν οι κραυγές των παιδιών το 2008 έχουν πραγματικά ακουστεί από τους έχοντες, καλώς ή κακώς αλλά πάντως με δημοκρατικό τρόπο, την εξουσία να διαχειρίζονται τα μεγάλα ζητήματα. Και όχι, δεν είναι επιτυχημένη μια κυβέρνηση και ένας υπουργός αν καταφέρει να διαχειριστεί μια κρίση (βλ. επεισόδια) όταν η ερώτηση για το μέλλον των παιδιών όλων μας μπαίνει στο αρχείο...

Πολιτική επ' αυτού δεν γίνεται με την κατ' επίφαση ή έστω μόνο λεκτική υποστήριξη στους νέους και στις νέες απόψεις και ιδέες. Πολιτική γίνεται με πραγματική σύμπνοια όλων μας στην αναμόρφωση πχ. του παιδαγωγικού συστήματος, στη διαμόρφωση σχεδίου για την αντιμετώπιση της ανεργίας, στην ενεργό υποστήριξη από την εκτελεστική εξουσία νέων ιδεών και προγραμμάτων. Και ναι απαιτούνται χρήματα. Αλλά κυρίως, απαιτείται σύμπραξη όλων των "ομάδων".

Αντίθετα, όμως, βλέπουμε την κάθε συνεταιριστική ομάδα να κυνηγά μόνο το δικό της συμφέρον, την κάθε ομάδα εργοδοτών και εργαζομένων να ζουν το δικό τους «πόλεμο» αδιαφορώντας ουσιαστικά για το αντίκτυπο αυτής στους υπολοίπους (βλ. τον πρόσφατο πόλεμο ΚΚΕ - Κυβέρνησης), τα κόμματα να μαζεύουν ψήφους - να τους κάνουν τι τελικά, μήπως για να μαζέψουν χρήματα τα ταμεία και να τα φάνε πριν τα δώσουν στους επόμενους? - κάνοντας την Ελλάδα να μοιάζει όχι με συμπαγή και δυνατή κοινωνία μπροστά στον κίνδυνο που όλοι μας συμφωνήσαμε το 2008 ότι υπάρχει αλλά ως ψηφιδωτό πολλών ομάδων που όμως δεν φτιάχνει τελικά μια συμπαγή εικόνα...

Αναρωτιέμαι, τελικά, μήπως το 2008 είδε ο καθένας μας το δικό του πόλεμο να αντικατοπτρίζεται στα γεγονότα? Μήπως δηλαδή ούτε ο Δεκέμβρης ήταν ικανός να μας ενώσει μπροστά στο ουσιαστικό ερώτημα - στον κίνδυνο να περιθωριοποιήσουμε μια ολόκληρη γενιά? Μήπως δεν θα το δούμε ποτέ ή μήπως απλά εθελοτυφλούμε γιατί δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε??

Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά σίγουρα η γενιά που είναι τώρα στην εξουσία είναι αδύνατο μόνη της να δώσει τη λύση. Αδύνατο γιατί πολλοί απ' όσους την απαρτίζουν πολύ νωρίς βρέθηκαν απλά και χωρίς πολύ κόπο με σχετικά πολλά εφόδια (βλ όσους με καθαρά κομματικά κριτήρια απορροφήθηκαν και όταν είδαν τα συμφέροντά τους να κινδυνεύουν ύψωσαν μαύρες ωφελιμιστικές και μόνο σημαίες ). Δεν πάλεψαν γι' αυτά και καθώς φαίνεται γι' αυτά θα πρέπει να παλέψουμε εμείς (μέσω της ουσιαστικής παιδείας, της πραγματικής αξιοκρατίας, της απασχόλησης με στόχο την αποτελεσματική παραγωγή πλούτου και ιδεών, την προστασία όσων έχουν ανάγκη αλλά όχι όλων όσων κρύβονται στα μαύρα χρήματα και στα ακριβά αυτοκίνητα που έχουν κερδηθεί με κομπίνες κάθε είδους κτλ κτλ). Και αυτή η πάλη - που δεν περιλαμβάνει βία - δεν γίνεται χωρίς την έμπρακτη συμπαράσταση της προηγούμενης αυτής γενιάς, οι αγνές προθέσεις της οποίας για το καλό των παιδιών της κάθε άλλο παρά αμφισβητείται. Αλλά πάνω απ' όλα απαιτείται σύμπνοια όλων και συμμετοχή με απώτερο σκοπό αφενός την αποφυγή αδιέξοδων και συμφεροντολογικών συγκρούσεων χωρίς αποτέλεσμα και αφετέρου τη μαζική συμμετοχή σε μια νέα, αισιόδοξη και αποτελεσματική πλέον πραγματικότητα, στους χώρους και στους τόπους που ο καθένας μας κατοικεί και δραστηριοποιείται.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Γ.Ι.Π.