Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

ΕΚΡΗΞΗ για ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ και όχι για ΚΑΘΑΡΣΗ ΕΝΟΧΙΚΩΝ ή/και ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΕΝΩΝ φατριών

Ο ήχος από τις τζαμαρίες που σπάγανε τον Δεκέμβριο του 2008 ήταν ίσως το "χειροκρότημα" που ζητούσε μια γενιά νέων ανθρώπων αντιμέτωπων με αδιέξοδα πραγματικά και σε κάθε επίπεδο. Αδιέξοδα τα οποία ήταν καλά κρυμμένα από την γεμάτη ενοχές προηγούμενη γενιά αλλά πλέον υψώνονταν αδυσώπητα μπροστά μας. Με αφορμή τον άδικο χαμό ενός μικρού παιδιού, μια ολόκληρη κοινωνία ήρθε αντιμέτωπη, είτε το ήθελε είτε όχι, με τη συσσωρευμένη πίεση που βαρύνει πλέον ασφυκτικά τα νέα παιδιά. Και η πίεση λογικά φέρνει έκρηξη. Και η έκρηξη φέρνει καταστροφή. Και η καταστροφή φέρνει αναγέννηση.





Τα σημερινά επεισόδια στη μνήμη του παιδιού αυτού κάθε άλλο παρά μας φέρνουν αντιμέτωπους με την "αναγέννηση" της κοινωνίας που θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει, αλλά μάλλον μας γυρίζουν πίσω στο παλιό κυνήγι μεταξύ αφενός αναρχικών και αφετέρου αστυνομικών/ακροδεξιών παρατάξεων. Ποιός όμως τους είπε ότι μας ενδιαφέρει ο ιδιόρρυθμος αυτός πόλεμος? Μια κολόνια που κρατάει χρόνια, ένας αγώνας μεταξύ δύο ομάδων ανθρώπων και μόνο δεν έχει καμία σχέση με την "έκρηξη" ένα χρόνο πριν - αν και μια ακραία μορφή εκδήλωσης αυτής της αντιπαράθεσης (ο πυροβολισμός εντάσσεται στον πόλεμο αναρχικών-αστυνομικών) έγινε η αφορμή για την ως άνω έκρηξη της σύγχρονης, ενοχικής και μυωπικής, κοινωνίας στην οποία καλούμαστε να ζούμε.

Το κρίσιμο ερώτημα το οποίο θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι αν οι κραυγές των παιδιών το 2008 έχουν πραγματικά ακουστεί από τους έχοντες, καλώς ή κακώς αλλά πάντως με δημοκρατικό τρόπο, την εξουσία να διαχειρίζονται τα μεγάλα ζητήματα. Και όχι, δεν είναι επιτυχημένη μια κυβέρνηση και ένας υπουργός αν καταφέρει να διαχειριστεί μια κρίση (βλ. επεισόδια) όταν η ερώτηση για το μέλλον των παιδιών όλων μας μπαίνει στο αρχείο...

Πολιτική επ' αυτού δεν γίνεται με την κατ' επίφαση ή έστω μόνο λεκτική υποστήριξη στους νέους και στις νέες απόψεις και ιδέες. Πολιτική γίνεται με πραγματική σύμπνοια όλων μας στην αναμόρφωση πχ. του παιδαγωγικού συστήματος, στη διαμόρφωση σχεδίου για την αντιμετώπιση της ανεργίας, στην ενεργό υποστήριξη από την εκτελεστική εξουσία νέων ιδεών και προγραμμάτων. Και ναι απαιτούνται χρήματα. Αλλά κυρίως, απαιτείται σύμπραξη όλων των "ομάδων".

Αντίθετα, όμως, βλέπουμε την κάθε συνεταιριστική ομάδα να κυνηγά μόνο το δικό της συμφέρον, την κάθε ομάδα εργοδοτών και εργαζομένων να ζουν το δικό τους «πόλεμο» αδιαφορώντας ουσιαστικά για το αντίκτυπο αυτής στους υπολοίπους (βλ. τον πρόσφατο πόλεμο ΚΚΕ - Κυβέρνησης), τα κόμματα να μαζεύουν ψήφους - να τους κάνουν τι τελικά, μήπως για να μαζέψουν χρήματα τα ταμεία και να τα φάνε πριν τα δώσουν στους επόμενους? - κάνοντας την Ελλάδα να μοιάζει όχι με συμπαγή και δυνατή κοινωνία μπροστά στον κίνδυνο που όλοι μας συμφωνήσαμε το 2008 ότι υπάρχει αλλά ως ψηφιδωτό πολλών ομάδων που όμως δεν φτιάχνει τελικά μια συμπαγή εικόνα...

Αναρωτιέμαι, τελικά, μήπως το 2008 είδε ο καθένας μας το δικό του πόλεμο να αντικατοπτρίζεται στα γεγονότα? Μήπως δηλαδή ούτε ο Δεκέμβρης ήταν ικανός να μας ενώσει μπροστά στο ουσιαστικό ερώτημα - στον κίνδυνο να περιθωριοποιήσουμε μια ολόκληρη γενιά? Μήπως δεν θα το δούμε ποτέ ή μήπως απλά εθελοτυφλούμε γιατί δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε??

Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά σίγουρα η γενιά που είναι τώρα στην εξουσία είναι αδύνατο μόνη της να δώσει τη λύση. Αδύνατο γιατί πολλοί απ' όσους την απαρτίζουν πολύ νωρίς βρέθηκαν απλά και χωρίς πολύ κόπο με σχετικά πολλά εφόδια (βλ όσους με καθαρά κομματικά κριτήρια απορροφήθηκαν και όταν είδαν τα συμφέροντά τους να κινδυνεύουν ύψωσαν μαύρες ωφελιμιστικές και μόνο σημαίες ). Δεν πάλεψαν γι' αυτά και καθώς φαίνεται γι' αυτά θα πρέπει να παλέψουμε εμείς (μέσω της ουσιαστικής παιδείας, της πραγματικής αξιοκρατίας, της απασχόλησης με στόχο την αποτελεσματική παραγωγή πλούτου και ιδεών, την προστασία όσων έχουν ανάγκη αλλά όχι όλων όσων κρύβονται στα μαύρα χρήματα και στα ακριβά αυτοκίνητα που έχουν κερδηθεί με κομπίνες κάθε είδους κτλ κτλ). Και αυτή η πάλη - που δεν περιλαμβάνει βία - δεν γίνεται χωρίς την έμπρακτη συμπαράσταση της προηγούμενης αυτής γενιάς, οι αγνές προθέσεις της οποίας για το καλό των παιδιών της κάθε άλλο παρά αμφισβητείται. Αλλά πάνω απ' όλα απαιτείται σύμπνοια όλων και συμμετοχή με απώτερο σκοπό αφενός την αποφυγή αδιέξοδων και συμφεροντολογικών συγκρούσεων χωρίς αποτέλεσμα και αφετέρου τη μαζική συμμετοχή σε μια νέα, αισιόδοξη και αποτελεσματική πλέον πραγματικότητα, στους χώρους και στους τόπους που ο καθένας μας κατοικεί και δραστηριοποιείται.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Γ.Ι.Π.


6 σχόλια:

αντι είπε...

ναι τελικα εχετε αποψη
ο τιτλος δεν ειναι τυχαιος

Αλλα να επαναστατητε
και στους δρόμους οχι καθισμενοι
στον καναπε... ηρθε η σειρα σας...

Η ζωη ειναι ενας διαρκης αγωνας
ΙΔΕΩΝ - ΑΡΧΩΝ -ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

I. M. είπε...

Δεν ξέρω αλλά έχω μια αίσθηση ότι οι αγώνες πλέον δεν γίνονται στον δρόμο! Οι αγώνες θέλουν σωστά εκπεφρασμένες ιδέες που θα οδηγούν σε μεταρρυθμίσεις και όχι σε επαναστατικές ουτοπίες!
Οι κοινωνίες έχουν εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό που οι επαναστάσεις διασαλεύουν τις ισορροπημένες και ποιοτικά ανώτερες ζωές των πολλών και όταν κάτι αντιτίθεται στις επιδιώξεις των πολλών, μόνο με δημοκρατικά εγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις μπορεί να αλλαχτεί! Αλλαγή με την αλλαγή, βήμα-βήμα χτίζεις μια διαφορετική κοινωνία που στο τέλος μπορεί να είναι ίδια με αυτή που κάποιοι επιδιώκουν με τις επαναστάσεις!
Σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες (και αυτή είναι η βαθύτερη αιτία της δυσαρέσκειας) επαναστάτης δεν είναι αυτός που πετάει τη μολότοφ, επαναστάτης είναι αυτός που γίνεται τιμητής της αξιοκρατίας και επικριτής της αναξιοκρατίας...με πράξεις ΟΧΙ με λόγια! Γιατί αν αυτός που διαμαρτύρεται θεωρήσουμε ότι κινείται κατά αυτόν τον τρόπο μόνο και μόνο επειδή είναι στην "απ'έξω" της εξουσίας...αν ο ΣΥΡΙΖΑ που τον νομιμοποιεί...τον βάλει στην "μέσα" και βολευτεί χάσαμε έναν σύμμαχο στην προσπάθεια για την επίτευξη της κοινωνίας των ίσων ευκαιριών! Στόχος μας πρέπει να είναι η κοινωνία της ελευθερίας, των ίσων ευκαιριών και του δικαιώματος στην περιουσία υλικών αγαθών και γνώσης.
Και όσο για το αν πρέπει να σηκωθώ από τον καναπέ μου για να πάω στον δρόμο...προτιμώ τον διάλογο σε οποιοδήποτε μέρος και αν γίνεται αυτός!

Υ.Γ.: "Αντί" η τελευταία σου ατάκα είναι όλο το νόημα πιστεύω
"Η ζωη ειναι ενας διαρκης αγωνας ΙΔΕΩΝ - ΑΡΧΩΝ -ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ"

I. M. είπε...

"Ti geloiothtes einai autes reeeeeeeeeeeeeeee kanapedatoi????
Exete katalabei oti oi astunomia einai DUNAMH KATASTOLIS???
Poios einai autos pou tou xoume dosei thn EKSOUSIA na ginei DUNAMH kai malista katastolis????
Afou o politis den exei th dunatothta na katastelei tote pws mporoun polu polites mazi na dinoun th DYNAMH se kapoion na KATASTELEI???
Ti isorropoies tromou einai autes???

REeeeeeeeeeeee Vgheite sto DROMO!!! "

Μεταφέρω αυτούσιο το σχόλιο που δημοσιεύτηκε σε blog που διαβαζα και μιλάγανε μεταξύ τους διάφοροι τύποι...
Καταλαβένεις ότι τα πράγματα δεν ειναι απλά! Για όσα έγραφεσς Mr. ΓΙΠ υπάρχει από πίσω και μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ κενή ιδεολογία που αποτελεί παραχάραξη άλλων ιδεολογιών! Τα σχόλια δικά σας....

Γ.Ι.Π. είπε...

Δεν μπορώ να κρίνω - πολλώ δε μάλλον να κατακρίνω - ανθρώπους που για τον οποιοδήποτε λόγο εκφράζουν την άποψή τους, είτε συμφωνώ είτε όχι. Έννοιες όπως κράτος δικαίου, κοινωνική συνοχή και δημοκρατική νομιμοποίηση μάλλον δεν μπορούν να αναπτυχθούν στο πλαίσιο ενός blog και πιθανώς δεν ενδιαφέρουν παρά μόνο σε θεωρητικό επίπεδο (μολονότι αποτελούν τις βάσεις της δημοκρατίας, της κοινωνικής ειρήνης κτλ).
Από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ παρά σε συνέχεια του αρχικού μηνύματός μου να επισημάνω τα εξής :
- το απόσπασμα που παραθέτεις Ι.Μ. δεν αποκλείεται να προέρχεται από κάποιο μέλος αντιεξουσιαστικής οργάνωσης και μάλιστα (αν καταλαβαίνω σωστά) χωρίς ιδιαίτερη γνώση της ιδεολογίας του αναρχισμού. Απότέλεσμα δε αυτού, ως γενικότερη τάση, είναι να προκύπτει ένας κενός περιεχομένου αγώνας κατά των αστυνομικών δυνάμεων και μόνο. Αν θέλεις, αυτή φαίνεται να είναι μια μετεξέλιξη της αιώνιας μάχης αναρχικών-αστυνομικών δυνάμεων/ακροδεξιών. Δηλαδή, σήμερα φαίνεται να μην υποστηρίζεται ο εν λόγω ιδιότυπος αλλά πάντως υπαρκτός εδώ και χρόνια "αγώνας" από ιδεολογικό υπόβαθρο (ο αναρχισμός είναι κατεξοχήν κατά της ύπαρξης των εθνών και ό,τι υπάρχει για να υποστηρίζει αυτό, πχ. αστυνομία). Πλέον έχει γίνει αγώνας κατά των αστυνομικών αυτών καθεαυτών και αν στους χώρους των "αναρχικών" εμφυλοχωρούν άτομα που χωρίς αντίστοιχη γνώση του τι πραγματικά πρεσβεύει ο χώρος και ποιά είναι τα δικά του όρια, είναι λογικό να χάνεται το μέτρο και μαζί τους να παρασύρουν και την υπόλοιπη κοινωνία που θα ήθελε να διαμαρτυρηθεί για τα πραγματικά προβλήματα

- μπορεί, βέβαια, να κάνω και τελείως λάθος για το που θεωρητικά ανήκει ο άνθρωπος που έγραφε τα λόγια αυτά. Όπου και αν ανήκει όμως, ο πετροπόλεμος πέρασε, καιρός να δούμε τι άλλο θα κάνουμε για να σηκώσουμε τους εαυτούς μας ψηλά. Και αυτό το κάτι θα πρέπει να είναι όχι καταστροφικό αλλά παραγωγικό. Και αυτό δεν απαιτεί οργή αλλά πάθος και δεν γίνεται απαραίτητα στο δρόμο αλλά απαιτεί κόπο.

- και όχι, δεν είμαστε του καναπέ, όπως το εννοούν όσοι το ισχυρίζονται. Αλλά δεν είμαστε και του δρόμου, όπως το εννοεί ο φίλος του οποίου τα λόγια μας παρουσιάζεις.

John.S είπε...

Όπως και πέρσι έτσι και φέτος τα επεισόδια και η έκταση που πήραν έστρεψαν επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας και τα απομάκρυναν από την πραγματική και ουσιαστική συζήτηση που θα έπρεπε να έχει γίνει ίσως με αφορμή την μνήμη του θανάτου του παιδιού πριν έναν χρόνο. Τα επεισόδια αν τα δούμε λοιπόν από μια άλλη ματιά δεν χαλάνε καθόλου μια κυβέρνηση η οποία τελικά καλείτε να δώσει λόγο για την λειτουργία της αστυνομίας (πράγμα που δεν της κοστίζει και πολλά) και από την άλλη αποφεύγει να δώσει λόγο σε πολύ μεγαλύτερα και ίσως πιο δύσκολα ερωτήματα για την "αναγέννηση" την κοινωνίας όπως περιγράφει και ο Γ.Ι.Π.

Ακόμα και τα όσα λες I.M. αν αναλυθούν οδηγούν πίσω σε βαθιές πληγές αυτής της κοινωνίας όπως είναι η παιδεία (και του σχολείου και της οικογένειας), ο σεβασμός στους θεσμούς, η πίστη της κοινωνίας μας στον ρόλο και την αξιοπιστία της δικαιοσύνης και πολλά άλλα. Οι αλλαγές σε μια κοινωνία προέρχονται με 2 τρόπους κατά την γνώμη μου. Ο ένας είναι αυτός που περιγράφεις βήμα βήμα από τον κάθε ένα μας ξεχωριστά μόνο που αυτός είναι και ο πιο χρονοβόρος και ο πιο δύσκολος. Γιατί μια τεράστια μάζα ανθρώπων που αποτελούν μια κοινωνία δεν ξυπνάνε μια μέρα όλοι μαζί και λένε “καιρός να αλλάξουμε”. Εκεί είναι που κατά την άποψη μου πρέπει κάτι να λειτουργήσει σαν καύσιμη ύλη ώστε να επιταχύνει αυτή την διαδικασία. Η ψυχολογία της μάζας λέει πως κάθε άτομο ξεχωριστά (στο μεγαλύτερο μέρος τους) κινείτε προς την κατεύθυνση όπου πιστεύει πως κινείτε το σύνολο. Αν πιστεύεις πως όλοι κινούνται ύπουλα και εκτός νόμου είναι επακόλουθο να κάνεις και εσύ το ίδιο (Είναι το γνωστό επιχείρημα “Θα βάλω και εγώ μέσον γιατί αν δεν βάλω εγώ θα μου φάει την θέση κάποιος που θα βάλει). Αν πιστεύεις πως όλοι κινούνται με αξιοκρατία και διαφάνεια είναι λογικό επακόλουθο να κάνει και εσύ το ίδιο.

Σκεφτείτε για παράδειγμα πως υπάρχει μια σειρά όπου όλοι περιμένουν ο ένας πίσω από τον άλλον υπομονετικά την σειρά τους. Αν πάει ένας ακόμα είναι πολύ λογικό να κάτσει τελευταίος στην σειρά γιατί ακόμα και να θέλει να πάει ύπουλα πρώτος ξέρει πως οι άλλοι θα τον λιντσάρουν. Αν όμως στην ουρά δει ένα μπάχαλο όπου όλοι σπρώχνουν για να μπούνε πρώτοι και 2-3 ταλαίπωροι περιμένουν υπομονετικά πίσω από όλους τότε το πιθανότερο είναι πως θα πάει να σπρώξει και αυτός. Χαζό ίσως το παράδειγμα αλλά το νόημα του το δίνει.

Πού θέλω να καταλήξω όμως με όλα αυτά? Οι άνθρωποι που μπορούν να δώσουν αυτό το έναυσμα κατά την γνώμη μου είναι οι έχοντες την εξουσία. Αυτοί είναι που πρέπει να πείσουν με τις πράξεις τους πως σιγά σιγά αλλάζουν οι άσχημες νοοτροπίες του παρελθόντος. Πρέπει να ξαναδούνε από την αρχή τα πάντα. Να πείσουν πως έχουν ως πρωταρχικό τους γνώμονα την αξιοκρατία σε κάθε τους βήμα, σε κάθε τους απόφαση. Να δημιουργήσουν τέτοιες διαδικασίες που από μόνες τους να αφήνουν ελάχιστα περιθώρια για αναξιοκρατία. Να δώσουν την αίσθηση στην κοινωνία πως κάτι αλλάζει και αν το κάνουν η κοινωνία από μόνη της θα κάνει τα υπόλοιπα.

Θανάσης -Μαρούσι είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με Ι.Μ....

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...