Δεν μιλάω για το εργασιακό. Αλλά έπρεπε να είχαμε μιλήσει (τουλάχιστον) δύο χρόνια πρίν για το τι κράτος θέλουμε.
Όταν τον Δεκέμβριο του 2008 η δολοφονία ενός ανήλικου αγοριού στο κέντρο της Αθήνας υπήρξε η αφορμή για εκτεταμένης μορφής διαμαρτυρίες και εν πολλοίς πρωτόγνωρης μορφής αντίδραση εκ μέρους ιδίως νέων ανθρώπων, κάποιοι εξ ημών θέλαμε να πιστεύουμε ότι από τη φωτιά στα Πανεπιστήμια και στους δρόμους έξω από αυτά θα αναδεικνύονταν τα δομικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και θα αναδιαμορφώνονταν σε μεγάλο βαθμό το περιβάλλον που ουσιαστικά οδήγησε σε αυτή την έκρηξη. Ήταν ουσιαστικά η μεγάλη κρίση της μεταπολίτευσης, έστω και αν δεν το είχε καταλάβει η γενιά του Πολυτεχνείου, που ταυτίζεται ουσιαστικά με τη γενιά της κομματαρχίας και της απόλυτης παρακμής στον δημόσιο βίο της χώρας, του απόλυτου οπορτουνισμού και της βλαχο-νεο-πλουτιστικής αντι-δημοκρατίας.
Σήμερα δίνεται και σε αυτούς τους ανθρώπους το γερό χαστούκι που οι ίδιοι έχουν από καιρό δώσει σε όλους εμάς που ναι μεν μεγαλώσαμε όμορφα, αλλά με χρέη που μας υποθήκευσαν για μια ζωή. Άραγε τί χρωστάμε στους γονείς μας?
Η έκρηξη του 2008 είχε αιτίες. Δεν δώσαμε σημασία. Δεν δώσανε σημασία. Τώρα ίσως καταλάβουν όλοι ανεξαιρέτως ότι η πίεση των νέων ανθρώπων το 2008 βασίζονταν στο γεγονός ότι δεν υπήρχαν οι ευκαιρίες για απασχόληση, γιατί δεν υπήρχε υγιής ιδιωτικός τομέας, γιατί δεν υπήρχε πολιτική που να δίνει κίνητρα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, γιατί ο δημόσιος τομέας ήταν υπερπλήρης (για να πω το λιγότερο) και ουσιαστικά ανενεργός από καιρό, γιατί σε κάθε περίπτωση και ο τελευταίος το μόνο που είχε καταφέρει ήταν να είχε καταστήσει όλα τα κόμματα να τρέφουν αλλά και να τρέφονται από τους πόσους θα "βολέψουν"! Δεν υπήρχε καμία Πολιτική! Δεν υπήρχαν καν Πολίτες! Υπήρχε ασύδωτη ψηφοθηρία και εγωιστές απλοί (κομμα-)ψηφοφόροι! Κοινώς: είχαμε χάσει τελείως τον μπούσουλα!! Και δεν το είχαμε καταλάβει...Γιατί όσο δεν μας πειράζει προσωπικά, δεν μας πειράζει καθόλου!! Από πότε όμως οι πολίτες μιας ιστορικά δημοκρατικής και πρωτοπόρας χώρας κατάντησαν απλά υποκείμενα και εν πολλοίς φερέφωνα πολιτικών (ανδρών) που είχαν μόνο στόχο το ίδιο όφελος? Των ίδιων και των οικογενειών τους, ερωμένων αυτών, παρατρεχάμενων αυτών κ.α.?
Είχαμε επιλογές. Τώρα δεν έχουμε καμία, παρά μόνο να κοιτάξουμε κατάμουτρα όλοι μας τους εαυτούς μας και να ξαναγίνουμε πολίτες. Όχι να πολεμάμε τη σκιά μας. Και να κατηγορούμε τους "άλλους"? Μα είναι δυνατόν?
Πρέπει να γυρίσουμε στις αξίες που γαλούχησαν το λαό μας ανέκαθεν. Αυτές που θα μας γυρίσουν πίσω στη σκληρή δουλειά και όχι στη ζήλεια για τα υλικά αγαθά του γείτονα, αυτές που θα μας βάλουν δυναμικά στο καλώς ή κακώς παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και όχι όσες μας "προστατεύουν" από εχθρούς-φαντάσματα, αυτές που θα μας κάνουν υπόλογους ατομικά για το κάθε τι συμβαίνει γύρω μας και έτσι θα μας καταστήσουν καλύτερους "πολίτες" και όχι υποκείμενα. Και οι πολιτικοί μας πρέπει να είναι δυνατοί. Και να μεταφέρουν στο λαό πλήρως την αλήθεια και το όποιο σχέδιό τους. Γιατί πώς να πάει η χώρα μπροστά όταν οι ηγέτες αυτής είτε είναι "λαμόγια" (μια λέξη που ειλικρινά οικτίρω), είτε ψεύτες (πχ. "υπάρχουν λεφτά"!!!!)...Και εμείς εκεί...
Και ούτε με το να καταστρέφουμε τη δημόσια ή ιδιωτική περιουσία κάποιων κάνουμε τίποτα. Επιτέλους! Μόνο αν δείξουμε ότι σκεφτόμαστε καθαρά θα βγούμε από το τέλμα. Γιατί από την οικονομική κρίση θα βγούμε μετά. Δεν υπάρχουν ηγέτες! Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν (εδώ και πολύ καιρό) και πολίτες!! Αποπροσανατολισμένοι άνθρωποι είμαστε, που τώρα δοκιμάζουμε τα όριά μας (με πάρα πολλές αφορμές για να αφυπνιστούμε βέβαια).
Στις εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, στην έκθεση μας είχαν ρωτήσει για το πολιτισμό της καθημερινότητάς μας. Σήμερα θα είχα γράψει διαφορετικά εκείνη την έκθεση. Και ίσως δεν είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο αλλά σίγουρα θα είχα αναδείξει πτυχές που σχετίζονται με τον πολιτισμό της πολιτικής παιδείας της σύγχρονης Ελλάδας που τώρα πρέπει επιτέλους να ξέρει ότι θέλει μια σύγχρονη χώρα με προστασία των θεμελιωδών ελευθεριών και όχι με ασυδοσία, εγωισμό και οπορτουνιστικές τάσεις.
Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε Δανία? Σκεφτείτε το λίγο....και θα καταλάβετε ότι μπορούμε. Μάλλον δεν θέλουμε (όσοι εξ ημών βολεύονταν ήδη και είχαν τη δύναμη να διατηρήσουν αυτή την κατάσταση - άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές ομάδες - έκαναν (ή μάλλον δεν έκαναν) ό,τι μπορούσαν για να μην το καταφέρουμε).
Τελειώνω εδώ γιατί δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που θα με έκανε να ολοκληρώσω μια τέτοια συζήτηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου