BUFFER ZONE

Με αφορμή την εκλογή του κ. Έρογλου στα Κατεχόμενα, γεγονός που αποτελεί μάλλον αρνητική εξέλιξη στην πορεία προς επίτευξη μιας βιώσιμης λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα (καθώς είναι δεδομένες οι ομολογουμένως ακραίες απόψεις του εν λόγω πολιτικού), θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις αλλά και εμπειρίες μου από ένα πρόσφατο ταξίδι μου στην Κύπρο και ειδικότερα στη Λευκωσία.



Θεωρητικά όλοι καταλαβαίνουμε ότι είναι απίστευτο να ζεις σε μια πόλη όπως η Λευκωσία. Είναι, δηλαδή, πολύ δύσκολο να πιστέψεις ότι η πόλη σου είναι διχοτομημένη και ότι σε απόσταση αναπνοής τα εδάφη βρίσκονται υπό αλλότρια κατοχή.

Ωστόσο, η εμπειρία που αποκτά κανείς όταν ξεναγείται ιδίως την παλιά πόλη είναι κάτι που ξεπερνά το λογικώς αναμενόμενο. Παντού βλέπεις σπίτια εγκαταλελειμμένα, περιουσίες που νομίζεις ότι θα καταρρεύσουν και ανθρώπους που ζουν σε άθλιες συνθήκες. Όλα αυτά στην παλιά πόλη, στην πλευρά που ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Γιατί στα Κατεχόμενα αυτό ισχύει στη νιοστή αλλά είναι κάτι που περιμένεις ότι θα συμβαίνει.

Παράλληλα, υπάρχει πάντα ο φόβος. Και πώς να εξαλειφθεί όταν απέναντι σου απλώνεται μεγαλοπρεπώς η σημαία του ψευδοκράτους! Έστω και αν οι Κύπριοι έχουν φτιάξει μια καινούργια, σύγχρονη πόλη (που εκτείνεται πέρα από την παλιά πόλη) και έχουν έτσι την ψευδαίσθηση ότι ζουν όπως κάθε άλλος Ευρωπαίος πολίτης, ο φόβος παραμένει υπαρκτός. Και ο φόβος δημιουργεί μίσος. Και το μίσος γεννά την έχθρα. Και η έχθρα είναι πηγή πολλών κακών και είναι σίγουρα αντίθετη σε έννοιες όπως η «ειρηνική συμβίωση».

Σε ό,τι δε αφορά το πολιτικό ζήτημα αυτό καθεαυτό, δεν είμαι σε θέση να εκφράσω απολύτως τεκμηριωμένη άποψη. Πιστεύω, ωστόσο, από την εμπειρία μου και μόνο στη Νήσο ότι η κατοχή αποτελεί τουλάχιστον ανωμαλία που θα πρέπει να θεραπευτεί. Και στη θεραπεία αυτή κεντρικό ρόλο πρέπει να έχει η Τουρκία, η οποία και είναι υπεύθυνη για την κατοχή. Δεν υπάρχει καμία αιτιολογία πλέον για την κατάληψη του νησιού από την Τουρκία, καμία απολύτως (ανεξάρτητα δηλαδή από το αν υπήρχε έστω και κατ’ επίφαση κάποια αιτιολογία για την ίδια την εισβολή). Αλλά επειδή η διπλωματία (ιδίως η Τουρκική) δεν έχει πάντα άμεση σχέση ούτε με τη δικαιοσύνη, ούτε με την καθημερινότητα των ανθρώπων αλλά ούτε και με την αποτελεσματικότητα , δεν βλέπω να δίνεται λύση. Ιδίως δε όσο υπάρχουν σκληροπυρηνικοί πολιτικοί που ηγούνται των συνομιλιών αλλά και γενιές ανθρώπων που έχουν πονέσει την κατοχή.



*Η φωτογραφία πιθανώς να προστατεύεται από τη νομοθεσία για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων (πηγή: εδώ)