Σκόρπιες σκέψεις, ανεπίκαιρης επικαιρότητας

Όχι πως δεν με προβληματίζουν όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο, και όχι πως δεν θλίβομαι με τα καθημερινά νέα, ιδιαίτερα όταν μαθαίνω πως στο κύκλωμα παιδεραστίας στην Ελλάδα βασικό μέλος της ήταν ένας συνάδερφος μου...ένα πολύ γλυκό παιδί, που σε ενέπνεε να του αφήσεις ακόμα και τα παιδιά σου να σου κρατάει. Ευγενικός, επικοινωνιακός, φιλότιμος, και σεμνός. Ένα παιδί που άνετα έβγαινες έξω μαζί του για έναν καφέ, γιατί απλώς γινόταν αμέσως συμπαθής. Αυτός ο ίδιος άνθρωπος διακινούσε σκληρό πορνό με ανήλικα – όχι απλώς ανήλικα, αλλά και μωρά κάτω των τριών ετών πολλές φορές που ασελγούσαν επάνω τους σκυλιά...
Έχω τόσο θυμό μέσα μου, που δεν ξέρω πως να τον εκτονώσω. Συμφωνώ απλώς με τον sambayo πως η αντίδραση δεν είναι να εκτονωθώ στο διαδύκτιο...δεν μου περνάει ρε παιδιά, με θλίβει ακόμα περισσότερο που οι επαναστάσεις και οι φωνές μας είναι μόνες, σε ένα ηλεκτρονικό πέλαγος...διαβάζονται και χάνονται, τις παίρνει το κύμα και εξατμίζονται. Μου λείπουν οι παρέες με ιδεολογίες, μου λείπει η πίστη σε ένα ιδανικό, μου λείπει η αφοσίωση σε έναν σκοπό...δεν μπορώ άλλο αυτή την υπερκατανάλωση, και αυτό το μεγάλο χωνευτήρι της εποχής, που όλα συμβαίνουν, γίνονται, περνάνε από μέσα μας, τα τρωμε, τα χωνεύουμε ή τα ξερνάμε, αδειάζουμε, και πάλι από την αρχή...
Μια αδιαφορία, μια επιδερμική προσέγγιση στα πάντα, μια επιφάνεια, και στο βάθος τίποτα. Ένα κενό που φοβόμαστε να δούμε, και αφήνουμε να μας περιλούζουν με τα πάντα, χωρίς όμως ενεργά να παίρνουμε θέση. Σαν να φωνάζουμε, αλλά να μην έχουμε φωνή...Δεν έχω βρει ακόμα τις λύσεις μέσα μου, δεν έχω βρει τον τρόπο να αποφορτίζομαι από όλα αυτά με έναν τρόπο δημιουργικό και εποικοδομητικό για μένα.
Ίσως γι αυτό να μου είναι δύσκολο να γράφω και να σχολιάζω την επικαιρότητα με μια ματιά φρέσκια και επικριτική που έχετε εσείς και χαίρομαι τόσο να σας διαβάζω, να σας βλέπω να μην εφυσιχάζεστε...ίσως αυτό είναι η απάντηση σε μια αλλαγή που περιμένω να έρθει...
Συνεχίζοντας να μην έχω έμπνευση στην στείρα περίοδο που περνάω, αλλά με πολύ υλικό που μαζεύω για να ξαναγεμίσω και να ξαναδημιουργήσω, διάβασα κάτι που μου άρεσε, και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.

Αργοπεθαίνει…

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για άσπρο και το «μεμονωμένο σημείο» αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν τα μάτια να λάμπουν, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στην δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα...για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του να αποφύγει τα «πρέπει» και τις συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον ερωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη.