Ζητείται «Όραμα» και «Μοντέλο Ανάπτυξης»…ΕΠΕΙΓΟΝ!

Κατά την διάρκεια ενός meeting μιας μεγάλης τράπεζας, σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, ένα ανώτατο στέλεχος της τράπεζας, που κάποιοι θα αποκαλούσαν “Golden Boy”, είπε «…ζούμε ιστορικές στιγμές! Χαίρομαι που είμαι εδώ και ζω αυτή την κρίση που κατέστρεψε κάθε μοντέλο που χρησιμοποιούσαμε μέχρι σήμερα! Ήταν κάτι που δεν πίστευα ότι θα το ζούσα ποτέ…και δεν στενοχωριέμαι καθόλου που εξαιτίας αυτής της κρίσης έχασα το 75% των εισοδημάτων μου…για ένα μόνο φοβάμαι και στενοχωριέμαι…ότι οι κυβερνήσεις της Ευρώπης είναι τελείως ανίκανες να δουν τις ευκαιρίες που δημιουργούνται και να κάνουν τέτοιες τομές που την επαύριον της κρίσης θα απογείωναν την οικονομία της Ευρώπης των 27»

Αφού είπε κάποια πράγματα ακόμα έκλεισε την πεντάλεπτη εισαγωγή του…λέγοντας «…αν θέλουμε να μην μας πάρει η μπάλα μαζί με τα κράτη…πρέπει ακόμα και σήμερα, αν είναι εφικτό, να επιστέψουμε μέχρι και την τελευταία δεκάρα που πήραμε από το κράτος, ώστε να μπορούμε να κινηθούμε ελεύθερα…6 μήνες αγκαλιά με το κράτος ήταν αρκετοί»

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, μου έρχονται στο μυαλό δύο πράγματα, όλες αυτές οι ανακρίβειες που ακούγονται και θα ακούγονται για το «τέλος του καπιταλισμού» αλλά και κάτι ακόμα χειρότερο η παντελής έλλειψη μοντέλου ανάπτυξης στην Ελλάδα αλλά και οράματος στην διακυβέρνηση.

Όσον αφορά στο πολυθρύλητο «τέλος του καπιταλισμού», είναι μια μεγάλη συζήτηση η οποία δεν έχει αρχή μέση και τέλος, απλά θα ήθελα να βάλω ένα ερώτημα, «άλλαξε κάτι στην φύση του ανθρώπου από την ώρα που ξέσπασε η κρίση?» Με περισσή άνεση θα έλεγα «όχι» και αυτό με κάνει να πιστεύω ότι μιας και φύση του ανθρώπου, που είναι και η κινητήριος δύναμη της «ελεύθερης οικονομίας», παραμένει ακριβώς όπως πριν, ο καπιταλισμός θα συνεχίζει να υπάρχει…μέχρι νεοτέρας. Αυτό που έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε είναι το «πόσο» ελεύθερη θα είναι η οικονομία από δω και πέρα…αλλά αυτό θα φανεί στο μέλλον.

Ας πάμε, όμως, στα δικά μας και σε αυτά που πρέπει να δώσουμε άμεση λύση ώστε να συνεχίσουμε να ελπίζουμε στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Αφού παίρνουμε ως δεδομένο την συνέχιση του καπιταλισμού, πρέπει με μοναδική βάση αυτό καθώς και τα ειδοποιά στοιχεία του λαού μας και της χώρας μας , να επανασχεδιάσουμε το μοντέλο ανάπτυξης που θέλουμε. Το κύριο μήνυμα από τις ευρωεκλογές δεν είναι ούτε η αγανάκτηση για τη λαθρομετανάστευση και την δημόσια τάξη, ούτε η απαίτηση για αλλαγή πλεύσης στην οικονομία, αν ήταν άλλωστε αυτά τα μηνύματα που ήθελαν να στείλουν οι πολίτες θα ψήφιζαν τα αντίστοιχα κόμματα που τα εξέφραζαν, αλλά κανένα από τα κόμματα αυτά δεν αύξησε τις ψήφους σε απόλυτο αριθμό (το μόνο μήνυμα που ήταν ξεκάθαρο ήταν η στροφή προς το περιβάλλον, αλλά αυτό έχει γίνει ορατό εδώ και καιρό). Αυτό που ήθελαν να πουν οι πολίτες, μου φαίνεται περισσότερο κάτι σαν «δείξτε ότι ασχολείστε με μας για να δώσουμε και εμείς την σημασία που πρέπει στην εκλογή σας». Η πλειοψηφία των πολιτών έκρινε ότι κανένας πολιτικός φορέας δεν τους εξέφραζε, πόσο μάλλον σε σημείο να του εκχωρήσουν την εξουσιοδότηση να τους εκπροσωπεί και να κάνει τους σχεδιασμούς για το μέλλον τους.

Ο πολίτης έχει ανάγκη όσο ποτέ να ακούσει που «πάει αυτός ο τόπος» και να προσδιοριστούν μετρήσιμοι στόχοι οι τιμές τον οποίων θα μας δίνουν την εικόνα της πορείας μας ως προς τους στόχους που έχουμε βάλει. Ποσοτικά μεγέθη, όπως, «ρυθμός ανάπτυξης», «πληθωρισμός» κλπ, που χρησιμοποιήθηκαν πριν από την είσοδο μας στην ΟΝΕ, επιτυχώς, δεν λένε τίποτα πια στην κοινωνία. Όλοι αυτοί οι μετρήσιμοι στόχοι μαζί θα δώσουν και την «κατεύθυνση» στην κοινωνία και στην οικονομία. Και όταν μιλάω για «κατεύθυνση» εννοώ να κάτσει κάτω η Νέα Δημοκρατία ως κυβερνώσα παράταξη, σε ένα συνέδριο ίσως, και να αποκρυσταλλώσουν το «όραμα» που έχουν για τον τόπο, γιατί αλλιώς θα βαλτώσουμε. Πρέπει να ειπωθεί καθαρά ποιο είναι το όραμα, ποιο είναι το μοντέλο ανάπτυξης και η στρατηγική για να το πετύχουμε και ποιος είναι ο ρόλος του κάθε πολίτη αλλά και των θεσμών. Το «όραμα» είναι αυτό που θα αποτελέσει το συνδετικό κρίκο μεταξύ των μελών της κοινωνία μας αλλά και την κινητήριο δύναμη για να προχωρήσουμε.