Αποχή - Πολιτική Στάση ή Καλοπέραση?

Ακούω τελευταία σε διάφορες συζητήσεις στα ΜΜΕ αλλά και σε προσωπικές με φίλους και γνωστούς την άποψη πως η αποχή είναι πολιτική στάση και πως η τεράστια αποχή στις ευρωεκλογές στην Ελλάδα και στην ευρωπαϊκή ένωση πέρασε κάποιο μήνυμα στα κόμματα τα οποία ταρακουνηθήκανε. Εγώ διαφωνώ κάθετα με αυτήν την άποψη για τους εξής συγκεκριμένους λόγους

Το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι ένα από τα βασικά και θεμελιώδη δικαιώματα της δημοκρατίας μιας και δίνει το δικαίωμα σε κάθε πολίτη να εκλέγει ελεύθερα τους ανθρώπους που θα τον αντιπροσωπεύουν ή και να εκλεγεί ο ίδιος αν το επιθυμεί. Είναι ένα πολύ σημαντικό δικαίωμα που γενιές ολόκληρες πάλεψαν για να μπορούμε εμείς σήμερα να το θεωρούμε δεδομένο. Χωρίς αυτό είτε θα αποφάσιζε η ίδια η εξουσία για την διαδοχή της είτε θα την παίρνανε στα χέρια τους όποιοι θέλανε με την βία. Με την αποχή λοιπόν δεν στέλνουμε απλά το μήνυμα πως έχουμε σιχαθεί το πολιτικό σκηνικό και πως τα κόμματα δεν μας εκφράζουν πια αλλά παράλληλα γυρνάμε την πλάτη μας σε ένα τόσο σημαντικό δημοκρατικό μας δικαίωμα λέγοντας στην ουσία πως δεν μας ενδιαφέρει ποιος και με ποίον τρόπο θα ανέβει στην εξουσία και θα καθορίσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα ζούμε.

Εδώ κάπου γεννιέται το ερώτημα και τι κάνω αν δεν με εκφράζει καμία από τις υπάρχοντες πολιτικές δυνάμεις? Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος ύπαρξης του λευκού ψηφοδελτίου που κατά την άποψη μου αντίθετα με την αποχή είναι πολιτική άποψη και στάση. Αν και την θεωρώ κάπως “ακραία” σαν στάση μιας και βρίσκω δύσκολο να μην σε εκφράζει κανέναν κόμμα έστω και στο ελάχιστο (και δεν μιλάω μόνο για τα 5-6 “μεγάλα” κόμματα), το λευκό για μένα είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί κανείς να εκφράσει την απέχθειά του αυτή προς άπαντα τα κόμματα και τους πολιτικούς μη απαξιώνοντας όμως παράλληλα τα δημοκρατικά του δικαιώματα. Τώρα το ότι ο εκλογικός νόμος έτσι όπως είναι στην ουσία εξισορροπεί το λευκό με την αποχή είναι μια μεγάλη συζήτηση που δεν είναι της παρούσης.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας λοιπόν. Αποχή της παραλίας, του Φραπέ, της διασκέδασης και της καλοπέρασης δεν μπορεί να θεωρηθεί σοβαρή πολιτική άποψη. Γιατί ένα μεγάλο μέρος αυτής της αποχής ήτανε τέτοιο. Πόσοι δεν προτίμησαν το τριημεράκι τις παραλίες την θάλασσα και την καλοπέραση από την κάλπη? Φυσικά δεν τους κρίνω σε καμία περίπτωση, ούτε έχω κάποια τέτοια διάθεση. Απλά δεν μπορώ να ακούω παντού πως αυτό είναι πολιτική άποψη και στάση. Όπιο και να ήταν το μήνυμα που εστάλη εστάλη λάθος για μένα.

Είναι καιρός να αρχίσουμε να το βλέπουμε το θέμα σοβαρά γιατί είναι σοβαρό. Το να μπορούμε να εκλέγουμε ποιος θα μας εκπροσωπεί στην εξουσία δεν είναι κάτι στο οποίο θέλουμε να γυρίσουμε την πλάτη μας. Αν θέλουμε να την γυρίσουμε σε αυτούς που μας εκπροσωπούν γιατί δεν το κάνουν πια ας βρούμε άλλες λύσεις. Ακούω στις ειδήσεις φράσεις όπως “η αποχή προήλθε από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ” και τρελαίνομαι. Δεν υπάρχουν μονόδρομοι τύπου ή το κόμμα μου ή αποχή. Αυτές οι λογικές πρέπει να μείνουν στο παρελθόν. Τα κόμματα δεν είναι ποδοσφαιρικές ομάδες να τις υποστηρίζουμε στις χαρές και στις λύπες. Αν σταματήσουν να μας εκφράζουν οι απόψεις τους ή αν οι πράξεις τους διαφέρουν τελικά από τις απόψεις τους θα τους γυρίσουμε την πλάτη και θα στραφούμε σε άλλες μέχρι να καταφέρουν να μας ξανά εκφράσουν αν και εφόσον το κάνουν.

Για όλους αυτούς τους λόγους εγώ λέω όχι στην αποχή και δεν την θεωρώ σε καμιά περίπτωση πολιτική στάση. Λύσεις υπάρχουν αρκεί να τις επιλέξουμε.