Πυρκαγιές... Ένα χρόνο μετά τι άλλαξε????

Προσπαθώ μετά το βουητό των τελευταίων ημερών να ξεφύγω λίγο από την επικαιρότητα. Είπα λοιπόν να ασχοληθώ με ένα θέμα το οποίο πραγματικά ελπίζω να ξεφύγει και αυτό μαζί μου και να μην γίνει επίκαιρο και φέτος. Πέρυσι το καλοκαίρι ζήσαμε νομίζω μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην Ελλάδα τόσο σε ανθρώπινο και οικολογικό επίπεδο όσο και σε πολιτικό. Είδαμε την Ελλάδα τυλιγμένη στις φλόγες από άκρη σε άκρη. Επί μέρες ολόκληρες μαίνονταν πυρκαγιές σε ολόκληρη την χώρα οι οποίες στο πέρασμα τους καίγανε ανθρώπους, σπίτια, δέντρα, μνημεία και την υπερηφάνεια ενός λαού που έμοιαζε απροστάτευτος μπροστά σε αυτή την απειλή. Ο πολιτικός λόγος όπως πάντα ανύπαρκτος κινήθηκε μεταξύ ψηφοθηρικής κινδυνολογίας και μοιράσματος των ευθυνών σε παλαιότερες κυβερνήσεις. Καλώς η κακώς αυτά ανήκουν στο παρελθόν πλέον.


Εδώ είμαστε λοιπόν ένα χρόνο μετά και αναρωτιέμαι τι έχουμε κάνει φέτος για να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο?? Σοφός λένε είναι αυτός που μαθαίνει από τα λάθη του. Άραγε εμείς είμαστε σοφότεροι από πέρυσι? Φυσικά όταν λέω τι ακριβώς κάναμε δεν εννοώ με πόσα παραπάνω πυροσβεστικά αεροπλάνα και οχήματα εξοπλιστήκαμε ούτε πόσους πυροσβέστες παραπάνω προσλάβαμε. Αυτά είναι καθαρά κατασβεστικά μέτρα και όχι μέτρα πρόληψης. Νομίζω λοιπόν ότι το θέμα χρόνια τώρα απλά το βλέπουμε λάθος. Δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε ποια είναι τα πραγματικά κίνητρα πίσω από τις πυρκαγιές. Εγώ προσωπικά έχω την αίσθηση ότι μέχρι και οι πέτρες ξέρουν ποια είναι αυτά τα κίνητρα. Γύρω μας να κοιτάξουμε θα τα δούμε. Πόσες περιοχές έχουν χτιστεί πάνω σε καμένη γη? Πόσα έργα περάσανε από μέρη που στο παρελθόν είχαν καεί? πόσα οικόπεδα αγοράστηκαν για ένα κομμάτι ψωμί λόγο της απαξίωσης της καμένης γης? Όλος τυχαίος σε αυτήν τη χώρα κανείς δεν βάζει τις φωτιές αλλά πάντα βρίσκονται πολλοί που επωφελούνται από αυτές. Γιατί να χάσει π.χ. ένας επιχειρηματίας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, απλά επειδή μια περιοχή είναι χαρακτηρισμένη ως προστατευόμενη, όταν μια πυρκαγιά μπορεί όλος τυχαίος να του λύσει το πρόβλημα? Βλέπετε τα αποκαΐδια είναι βέβαιο πως δεν χαρακτηρίζονται και δεν προστατεύονται.


Η ειρωνεία είναι ότι όλοι όσοι επωφελούνται από όλα αυτά παρουσιάζονται τελικά ως οι σωτήρες που πάνε να αναβαθμίσουν τις καμένες περιοχές. Η Πελοπόννησος ήδη έχει γίνει πόλος έλξης μεγάλων επενδυτών και επιχειρηματιών και η ανάπτυξη της αναμένεται να είναι σημαντικότατη τα επόμενα χρόνια. Ως πότε όμως θα τους δίνουμε αυτό το δικαίωμα? Πότε θα μπει ένα τέλος σε αυτό το παραμύθι? Ξέρω πως ίσως να καταντάω και γραφικός με όσα λέω και φυσικά δεν περιμένω από κάποιον κάποιες απαντήσεις ούτε περιμένω να αλλάξει κάτι. Είμαι σίγουρος πως και φέτος θα ζήσουμε και θα ακούσουμε μια από τα ίδια και για μια ακόμα φορά απλά θα στεκόμαστε προβληματισμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις μας, βλέποντας και άλλα δάση, και άλλα σπίτια, και ενδεχομένως και άλλες ζωές να χάνονται άδικα. Τι να πω ελπίζω πραγματικά να κάνω λάθος.


Φταίμε όμως και εμείς μην βγάζουμε και την ουρά μας απ’ έξω. Φταίμε γιατί ξεχνάμε. Γιατί όταν κάποια στιγμή θα ψάχνουμε να αγοράσουμε το οικοπεδάκι δίπλα στην θάλασσα ή πάνω στο βουνό με την απίστευτη θέα, θα έχουμε ξεχάσει ότι κάποτε εκεί ήταν ένα υπέροχο δάσος. Θα έχουμε ξεχάσει την οργή που νιώθαμε όταν το βλέπαμε να καίγεται. Θα έχουμε ξεχάσει ότι δακρύζαμε όταν μαθαίναμε ότι άνθρωποι καιγόντουσαν ζωντανοί. Θα έχουμε ξεχάσει ότι αγανακτούσαμε και θέλαμε να βγούμε από τα ρούχα μας με τις εικόνες φρίκης που παρακολουθούσαμε. Τότε απλά θα πίνουμε το καφεδάκι μας αραχτοί στις μπαλκονάρες μας και θα απολαμβάνουμε την απέραντη και απρόσκοπτη θέα. Έτσι και αλλιώς δεν θα υπάρχουν δέντρα να μας την κόβουν.