Σκουπίδια στους δρόμους σκουπίδια στα σπίτια μας σκουπίδια στις ζωές μας.

Φωνάζαμε όλοι τελευταία για την απεργία των σκουπιδιάρηδων. Για το πόσο είχαν βρομίσει οι δρόμοι κάτω από τα σπίτια μας και δίπλα από τα σχολεία των παιδιών μας και πως δεν είμαστε ζώα για να ζούμε μέσα στην βρώμα.


Δεν έχουμε όμως συνειδητοποιήσει ότι τα τελευταία χρόνια τώρα ζούνε μέσα στα σκουπίδια. Σκουπίδια που η βρώμα τους είναι πολύ χειρότερη από αυτών που είναι παρατημένα στους κάδους. Φυσικά μιλάω για τα σκουπίδια της τηλεόρασης. Σκουπίδια άλλοτε αθώα και άλλοτε πολύ επικίνδυνα. Μια τηλεόραση που, τα τελευταία χρόνια ειδικά, παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και προάγει έναν πολιτισμό κατώτερης ηθικής και αξιών. Μια τηλεόραση που θέτει μεγάλα ερωτήματα όπως (are you sexy? So you think you can dance? Μάκης η Θέμος? Ποίος είναι ο κομιστής?) και μια κοινή γνώμη εγκλωβισμένη ψάχνοντας να βρει τις ανούσιες απαντήσεις για να αποκτήσει άποψη σε θέματα που πιο χρήσιμο θα ήταν να μην έχει. Σκοπός των νέων είναι πλέον είναι τα 15 λεπτά δημοσιότητας και το όραμα τους το εύκολο χρήμα και η πρόσκαιρη δόξα. Με τι αντίτιμο όμως? Με το να εκτίθεσαι ανεπανόρθωτα με μόνη παρηγοριά ότι όλοι σε βλέπουν για το ταλέντο σου και για την υπέροχη προσωπικότητα σου? Πόσοι νέοι πλέον ονειρεύονται να γίνουν κάτι χρήσιμο και να σώσουν αυτήν την χώρα από την μιζέρια της? Ελάχιστοι θα πω για να μην είμαι και άδικος. Φυσικά οι περισσότεροι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές και ηθοποιοί να αποκτήσουν φήμη και δόξα αφού φυσικά πρώτα εγκαταλείψουν το μεγάλο τους όνειρο να βρουν μια θέση στο δημόσιο.


Γελάμε βλέποντας άρρωστα διανοητικά καθυστερημένα άτομα, χοντρούς άσχημους και άτομα της 3ης ηλικίας να χορεύουν και να τραγουδούν γελιοπιώντας τους εαυτούς τους. Manager και παρουσιάστριες στο βωμό του χρήματος χωρίς ίχνος ηθικής εκμεταλλεύονται αυτά τα άτομα κάνοντας τα να πιστεύουν ότι έτσι γίνονται αποδεκτά και αγαπητά στο κόσμο που μέχρι τώρα τα περιφρονούσε. Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι γελάμε περιστασιακά εκείνη την στιγμή γιατί μας φαίνεται αστείο, αλλά το ότι μας γίνεται υποσυνείδητα βίωμα και μαθαίνουμε να γελάμε με το διαφορετικό. Λες και όποιος είναι χοντρός άσχημος η καθυστερημένος δεν έχει θέση σε αυτήν την κοινωνία, λες και τέτοια άτομα δεν αξίζουν το σεβασμό μας, λες και είμαστε ανώτεροι.


Εκπομπές που το μόνο που κάνουν είναι να ικανοποιούν την ανάγκη μας να κοιτάξουμε μέσα από την κλειδαρότρυπα και να σκαλίσουμε τις ζωές των αστέρων. Και αυτό γιατί έχουμε την ανάγκη μέσα από τα σκάνδαλα και τις ίντριγκες να εξισορροπηθούμε με αυτούς. Να μπορέσουμε σε ένα βαθμό να δικαιολογήσουμε την δικιά μας μιζέρια. Να πούμε μέσα μας ότι αφού και αυτοί είναι έτσι είμαστε καλά. Μόνο που έτσι μαζί με αυτούς βουλιάζουμε και εμείς ακόμα πιο βαθειά στο βούρκο.

Τηλεθεάσεις στα ύψη και τηλεθεατές καθηλωμένοι μπροστά στην TV να ασχολούνται με τα ανάλαφρα και τα απλά με πρόσχημα την πίεση της καθημερινότητας. Δικαιολογούμε τον εαυτό μας λέγοντας «Τι άλλο να δω όταν γυρνάω πτώμα από την δουλειά??». Γιατί η απάντηση να μην είναι απλά ΤΙΠΟΤΑ. Ένα τίποτα πολύ δύσκολο στην κενή συναισθηματικά εποχή που ζούμε. Λες και πρέπει να δούμε κάτι. Λες και πρέπει να την ανοίξουμε για κάποιον λόγω. Δελτία ειδήσεων έχουν ως θέμα τους ποιος DJ θα τραγουδήσει φέτος στην Μύκονο και τι χρώμα μαγιό θα φορεθεί πολύ φέτος. Πλασάρουν σκουπίδια και με υπερηφάνεια χλευάζουν ότι είναι πρώτα σε τηλεθέαση ανάμεσα στους νέους και τελικά βρισκόμαστε να ασχολούμαστε με το ποιος πήγε με ποια, ποιανού είναι το εξώγαμο παιδί και που έκανε τις διακοπές του ο κάθε τραγουδιστής.


Είναι πληγή στον πολιτισμό μας όλα αυτά και ας μην το καταλαβαίνουμε. Αδυνατούμε να δούμε την συνολική εικόνα γιατί η αλλαγή γίνεται αργά και σταθερά.Γιατί μέρα με την ημέρα συμβιβαζόμαστε απλά με κάτι λίγο χειρότερο από αυτό που είχαμε και αυτό είναι ευκολότερα ανεκτό.


Κάποιους τους συμφέρει να ασχολούμαστε με αυτά και ίσως κατά βάθος να βοηθάει και εμάς. Γιατί τα σημαντικά είναι δύσκολο να τα σκεφτείς και θέλουν κουράγιο για να το κατακτήσεις. Τα σημαντικά σε αυτόν τον τόπο έχουμε μάθει να τα ξεθάβουμε μόνο όταν φτάνουν στο απροχώρητο. Μόνο όταν φτάνει το μαχαίρι στο κόκαλο και μας πονάει. Και φυσικά πάντα ξαφνιαζόμαστε. Μάθαμε ότι κλέβανε τα ασφαλιστικά ταμεία τόσα χρόνια και ξαφνιαστήκαμε. Λες και δεν το ξέραμε. Λες και δεν τους ψηφίσαμε. Αλλά τότε δεν είχαμε στο μυαλό μας αυτά. Τότε δεν ψηφίζαμε με γνώμονα ποιος είναι ο πιο ικανός. Τότε σκεφτόμασταν τι είναι παράδοση στην οικογένεια μας να ψηφίζει ή ποιος θα μας βάλει το παιδί μα στο δημόσιο η πιο κόμμα άμα βγει θα μας δώσει καμιά επιδότηση κάτω από το τραπέζι. Προσημειωμένα ψηφοδέλτια πληγιάζουν τόσα χρόνια το σύστημα αλλά είμαστε τυφλοί και δεν το βλέπουμε. Μας τυφλώνει το πρόσκαιρο προσωπικό μας κέρδος. Χιλιάδες Ζαχόπουλοι τοποθετημένοι με την δικιά μας ανεκτικότητα σε όλες τις θέσεις για να εξυπηρετούν τα δικά μας συμφέροντα αλλά μας ξαφνιάζει η ύπαρξη τους όταν βγαίνουν στην φόρα. Και φυσικά ποτέ δεν αλλάζουμε γιατί όταν ξεθυμάνουν όλα και ξεχαστούν θα ξεχάσουμε και εμείς και θα ψάχνουμε και πάλι τον νέο Ζαχόπουλο να μας εξυπηρετήσει μέχρι την επόμενη φορά που θα πέσει και αυτός από το παράθυρο και θα ξαφνιαστούμε όλοι μαζί με αυτά που έκανε.


Ας συνεχίσουμε λοιπόν να ασχολούμαστε με ότι επιμελώς μας πλασάρουνε και ας αφήσουμε τα παράπονα για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας γιατί απλά είμαστε συνένοχοι και ας μην θέλουμε να το παραδεχτούμε. Και για να μην νομίζεται ότι ο υποφαινόμενος προσπαθεί να βγάλει τον εαυτό του απ’ έξω σας διαβεβαιώ ότι είμαι και εγώ μέρος του συστήματος. Δεν διαφέρω σε κάτι. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν έτσι απλά. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά και να θέλουμε να το αλλάξουμε. Όλα τα αλλά θα έρθουν σιγά σιγά. Γι’ αυτό τώρα που έληξε η απεργία και θα μαζέψουν τα σκουπίδια από τους δρόμους μας ας μαζέψουμε και εμείς τα δικά μας από το σπίτι μας και ας μην τα αφήνουμε να μπαίνουν τόσο εύκολα στην ζωή μας.

Κλείνω με τους στίχους ενός αγαπημένου μου τραγουδιού.

Στίχοι: Sadahzinia
Μουσική: Active Member
Πρώτη εκτέλεση: Sadahzinia


Χάνουμε τα πάντα και φταίμε όλοι μαζί
που σε λίγο καιρό θα ζητιανεύουμε ζωή
θα κλέβουμε χαρές ή θα γιορτάζουμε τη θλίψη
θα ζηλεύουμε ευτυχία κι όλα όσα έχουμε κρύψει
θα πνίγουμε έτσι εύκολα το δάκρυ
θα βιαζόμαστε να πούμε πως τη βρήκαμε την άκρη
θα ντυνόμαστε ακριβά θα 'χουμε ψηλό καθρέφτη
θα τα βλέπουμε αλλιώς θα τον έχουμε για ψεύτη
της ζωής μας ο σκοπός θα είναι ένα τιμόνι
θα φοβίζει η μοναξιά και θα σκοτώνει
θα σπουδάζουμε για 'κείνους θα πονάμε όμως για μας
θα φωνάζουμε ο φόβος να φανεί σαν τσαμπουκάς
θα γλύφουμε όσα φτύνουμε δε θα υπάρχει λάθος
αυτά που σιχαινόμαστε θα γίνουμε με πάθος
θα δουλεύουμε περιμένοντας μια αργία
για να 'χει η μιζέρια μας και μια δικαιολογία

Χάνουμε, τι κάνουμε
Ζωή σε χάνουμε, τρομάζουμε
Τα πάντα χάνουμε και δεν αλλάζουμε
Μόνο φωνάζουμε
Για όσα χάνουμε

Νέοι άνθρωποι που λες αγκαλιά με νέο αιώνα
και μη σε δω να κλαις τήρησε τον κανόνα
η εξέλιξη σε θέλει απ' τα πιο σκληρά παιδιά της
η καινούργια σου μητέρα έχει αίμα στην ποδιά της
θα σε πάρει αγκαλιά με τα χέρια λερωμένα
θα γελάει ενώ τρομάζεις με τα δόντια σου σφιγμένα
μα κάποιοι σκέφτονται για σένα
φτιάχνουν το αύριο ενώ μισούν τα περασμένα
ό,τι δε βρεις εσύ και τα παιδιά σου
θα 'χει πνιγεί απ' αυτά που 'χεις μπροστά σου
ό,τι δε νιώσεις μη βιαστείς πουθενά να το χρεώσεις
κοίτα στην πάρτη σου εξηγήσεις πια να δώσεις
φταις κι εσύ φταίω κι εγώ για ό,τι χάνουμε
και μη φοβάσαι κι οι δυο τρομάζουμε
άλλοι το βουλώνουμε και άλλοι το φωνάζουμε
άλλοι πονάμε κι άλλοι τρομάζουμε

Χάνουμε, τι κάνουμε
Ζωή σε χάνουμε, τρομάζουμε
Τα πάντα χάνουμε και δεν αλλάζουμε
Μόνο φωνάζουμε
Για όσα χάνουμε

Ι.Στεφανίδης