Από το πρωί σήμερα...δυο ημέρες πριν από τις εκλογές, προσπαθώ να ενημερωθώ για τους υποψήφιους Δημάρχους και Περιφερειάρχες στην περιοχή μου αλλά ταυτόχρονα να πιάσω και λίγο τον παλμό αυτών των εκλογών.
Θέλοντας λοιπόν και μη, λόγω της ρητορείας όλου του πολιτικού κόσμου με πρώτο τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, ένα από τα κριτήρια της απόφασης μου για την ψήφο θα είναι και η οικονομική κατάσταση στη χώρα και το Μνημόνιο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα σωστό για αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά λαμβάνοντας υπόψιν τη ρητορεία που θα αναπτυχθεί μετά το άνοιγμα της κάλπης, εκτός από το να έχω στηρίξει έναν αξιόλογο και αποτελεσματικό Δήμαρχο θέλω να έχω στείλει και ένα σωστό μήνυμα στην Κεντρική πολιτική της χώρας.
Η ανικανότητα των πολιτικών μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούμε να αφήσουμε την ανευθυνότητα να μας οδηγήσει στην καταστροφή.
Κάνοντας την διαδικτυακή μου έρευνα και διαβάζοντας capital.gr, έπεσα πάνω στο καλύτερο άρθρο που έχω διαβάσει για το Μνημόνιο, και το παραθέτω παρακάτω αυτούσιο. Διαβάστε το οπωσδήποτε πριν πάτε να ψηφίσετε.
Μνημόνιο ή χρεοκοπία;
Τι μας οδήγησε στο μνημόνιο
Πέρυσι το Νοέμβρη αποκαλύφθηκε ότι το έλλειμμα είναι πάνω από 12% και ότι η χώρα μέχρι τότε έδινε ψεύτικα στοιχεία στους εταίρους και τους δανειστές. Συνέπεια αυτού ήταν να ανέβουν τα επιτόκια και να γίνει αδύνατη η εξυπηρέτηση του χρέους. Π.χ. ετήσιοι τόκοι χρέους 300 δισ. ευρώ με 3% είναι 9 δισ. ευρώ και με 13% που είχαν φτάσει την Άνοιξη είναι 39 δισ. ευρώ.
Η αύξηση των επιτοκίων για τη ελληνικό δημόσιο σήμανε και την αύξηση των επιτοκίων με τα οποία δανείζονται οι ελληνικές τράπεζες, άρα η ύφεση είχε ξεκινήσει και για την ιδιωτική οικονομία.
Τελικά το έλλειμμα υπολογίστηκε ότι το 2009 ξεπέρασε το 15% του ΑΕΠ.
Έλλειμμα 15% του ΑΕΠ για την Ελλάδα σημαίνει μια διαφορά μεταξύ εσόδων εξόδων του δημοσίου προϋπολογισμού της τάξης των 36 δισ. ευρώ. Όπερ, αν π.χ. είχαμε έσοδα 52 δισ. ευρώ, είχαμε έξοδα 86 δισ.
Οι επιλογές που είχαμε την Άνοιξη του 2010 ήταν Χρεοκοπία ή μνημόνιο... Τι σήμαινε όμως κάθε μια αυτές;
Η χρεοκοπία
Η πρώτη ήταν να δηλώσουμε αδυναμία και στάση πληρωμών και να ζητήσουμε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Αυτό θα είχε σαν συνέπεια το χάος. Χάος για τις ξένες τράπεζες και τους ξένους δανειστές που είχαν ελληνικά ομόλογα αλλά και χρεοκοπία για τις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία που είχαν και έχουν δεκάδες δισ. σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.
Οι ομαλή ροή των εισαγωγών αγαθών θα διακοπτόταν, οι τράπεζες, τα σουπερ μάρκετ και τα βενζινάδικα θα άδειαζαν και θα επικρατούσαν συνθήκες χάους, πανικού και αναρχίας.
Τα έσοδα του δημοσίου θα μειώνονταν δραστικά, αφού θα μειωνόταν κατακόρυφα και η οικονομική δραστηριότητα, οπότε το έλλειμμα θα μεγάλωνε αντί να μειωνόταν. Φαύλος κύκλος...
Το δημόσιο δεν θα είχε να πληρώσει τους δημοσίους υπαλλήλους και να λειτουργήσει νοσοκομεία και σχολεία.
Βέβαια, με τον τρόπο αυτό οι δαπάνες του δημοσίου θα μειώνονταν δραστικά σε λίγους μήνες ή λίγες εβδομάδες, αλλά με ανεξέλεγκτες κοινωνικές επιπτώσεις.
Λύση Νο 2: Το μνημόνιο
Το ΔΝΤ και η Ευρωπαίοι εταίροι αποφάσισαν να μας δανείσουν 110 δισ. ευρώ για τρία χρόνια με 5%, υπό τον όρο να εφαρμόσουμε ένα μνημόνιο δημοσιονομικής εξυγίανσης και μεταρρυθμίσεων που θα αντιμετώπιζαν τις πηγές των προβλημάτων μας.
Το έκαναν για να σώσουν τους δανειστές; Τα 110 δισ. ευρώ τα έδωσαν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι με σκοπό και την αλληλεγγύη σε μια χώρα, αλλά και για να διαφυλάξουν τις δικές του τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία από τις συνέπειες μιας ελληνικής χρεοκοπίας.
Ο στόχος της κίνησης αλληλεγγύης, είναι η Ελλάδα σε τρία χρόνια να κάνει σταδιακά αυτά που θα αναγκαζόταν να κάνει ανεξέλεγκτα σε λίγες εβδομάδες. Ήτοι, σε τρία χρόνια να μειώσει δαπάνες και να αυξήσει τα έσοδα εκμηδενίζοντας το έλλειμμα. Έτσι να ξεκινήσει ένα κύκλο ανάπτυξης.
Ο άλλος στόχος ήταν να εκμηδενίσουν τις συνέπειες μιας ελληνικής χρεοκοπίας στις τράπεζες, τα συνταξιοδοτικά ταμεία και τους λοιπούς δανειστές, αναλαμβάνοντας ουσιαστικά το βάρος οι φορολογούμενοι των χωρών της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ.
Είναι το ΔΝΤ στρατός κατοχής;...
Υπάρχουν απόψεις που δαιμονοποιούν το ΔΝΤ σαν στρατό κατοχής ή πολιορκητικό κριό του νεοφιλελευθερισμού. Αυτές νομίζω οφείλονται στο γενικότερο κλίμα συνομωσιολογίας που ανθεί σε περιόδους κρίσης.
Το ΔΝΤ καταστατικά είναι μια προσπάθεια απάντησης της διεθνούς κοινότητας και της διακρατικής συνεργασίας στους νόμους της αγοράς.
Οι νόμοι της αγοράς λένε ότι όσο είσαι αξιόπιστος δανείζεσαι, αν δεν μπορείς να είσαι αξιόπιστος χρεοκοπείς αυτόματα με ό,τι συνέπειες έχει αυτό για δανειστές και δανειζόμενο.
Το ΔΝΤ με κεφάλαια της διεθνούς κοινότητας, παρεμβαίνει μεταξύ προβληματικού μέλους και δανειστών και εξομαλύνει τις συνέπειες για τις δυο πλευρές. Φυσικά αυτό γίνεται με βάση την εφαρμογή ενός προγράμματος αναδιάρθρωσης (μείωσης εξόδων αύξησης των εσόδων... πώληση περιουσιακών στοιχείων κλπ) άρα συνεπάγεται και κοινωνικό κόστος. Στο βαθμό που οι αναδιάρθρωση προκαλεί «πόνο» στο κοινωνικό σώμα, είναι εύκολο στους λαϊκιστές να δαιμονοποιήσουν το ΔΝΤ.
Ένα δείγμα της λαϊκίστικης παραπληροφόρησης που κυριαρχεί είναι η ταύτιση του ΔΝΤ με το νεοφιλελευθερισμό. Αυτό είναι ψέμα. Οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν ότι όλα τα προβλήματα τα λύνουν οι αγορές με τους κανόνες τους. Ήτοι, όποιον δεν μπορεί να πληρώσει το χρέος τον αφήνουμε να χρεοκοπήσει και να πληρώσει το κόστος των λαθών του. Το ίδιο υποστηρίζουν και για τους δανειστές.
Το ΔΝΤ είναι μια μορφής κρατικής (έστω διακρατικής) παρέμβασης και στρέβλωσης των κανόνων της αγοράς. Οι Αμερικάνοι ρεπουμπλικάνοι π.χ. είχαν αντιρρήσεις για την παρέμβαση του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Ανάλογες διαφορές μπορούμε να εντοπίσουμε στον τρόπο που αντέδρασαν χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία και λοιπή Ε.Ε.
Ποιος ευθύνεται για τη χρεοκοπία;
Η χρεοκοπία της χώρας το 2010 κατά τη γνώμη μου οφείλεται στις πολιτικές της προηγούμενης κυβέρνησης κατά 80% και κατά 20% στη σύγχυση και τις άστοχες κινήσεις της τωρινής. Η προηγούμενη κυβέρνηση από το 2004 μέχρι το 2008 αύξησε τις δαπάνες για μισθούς στο δημόσιο κατά 80%. Το 2009-09 αντί να πάρει μέτρα έδινε ψεύτικα στοιχεία για το έλλειμμα και έκανε εκλογές.
Φυσικά τώρα οι ευθύνες για τους χειρισμούς εξόδου από την κρίση βαρύνουν την τωρινή κυβέρνηση, ειδικά αν πάμε σε εκλογές ή δεν προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις.
Για το χρεοκοπημένο μοντέλο της ελληνικής οικονομίας που εφαρμόστηκε από την μεταπολίτευση και μετά ευθύνεται κατά 80% ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η Ν.Δ. έχει ευθύνες γιατί, αντί να το αλλάξει, βολεύτηκε με αυτό για πελατειακούς λόγους.
Είναι λύση η επιστροφή στη δραχμή;
Η γνώμη μου είναι ότι η επιστροφή στη δραχμή θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα θα λύσει. Το καλάθι της νοικοκυράς σήμερα αποτελείται κατά 80% από εισαγόμενα προϊόντα και μια υποτίμηση θα είχε σαν συνέπεια την αντίστοιχη άνοδο του κόστους του.
Η λύση του ελληνικού προβλήματος είναι η μείωση του αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα με αποδέσμευση εργατικού δυναμικού που θα στραφεί στον ιδιωτικό τομέα. Για να γίνει όμως ανταγωνιστικός ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει να μεταξύ άλλων (γραφειοκρατία, υψηλοί φόροι, διαφθορά) να μειωθεί και το εργατικό κόστος. Με την επιστροφή στην δραχμή η μείωση του εργατικού κόστους γίνεται εξωτερικά με την υποτίμηση. Με το Ευρώ η μείωση πρέπει να γίνει εσωτερικά με ονομαστική μείωση του μισθού.
Οι λαϊκιστές αρέσκονται στις υποτιμήσεις των νομισμάτων γιατί δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές οι μειώσεις των μισθών.
Αν δεν μειωθεί ο δημόσιος τομέας, η γραφειοκρατία, η διαφθορά και δεν βελτιωθεί το επιχειρηματικό περιβάλλον και η ανταγωνιστικότητα, η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν μια τρύπα στο νερό. Αν είναι να γίνουν όλα αυτά, γιατί να ρισκάρουμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης θα εγκαταλείψουμε ένα ασφαλές σκάφος που εξασφαλίζει σε φυσιολογικές συνθήκες, χαμηλά επιτόκια χρηματοδότησης της ανάπτυξης για χάρη μιας βάρκας που άγεται και φέρεται στα κύματα;
Η ανάπτυξη και ο Κέυνς...
Αριστεροί και δεξιοί πλέον παριστάνουν τους Κέυνσιανιστές. Ρίξτε κεφάλαια στην αγορά, υποστηρίζουν, για να αναθερμανθεί η ζήτηση και να πάρει εμπρός η οικονομία. Ακόμη και οι μαρξιστές που υποτίθεται ότι πιστεύουν στην σοβιετικού τύπου κεντρικά σχεδιαζόμενη οικονομία, όπου το χρήμα εξυπηρετεί μόνο τις ανάγκες συναλλαγής, έχουν γίνει όψιμοι και ως εκ τούτου ένθερμοι κέυνσιανιστές. Άλλο μείγμα πολιτικής λέει και ο αντιμνημονιακός κύριος Σαμαράς, αλλά και σχεδόν σύσσωμο το κόμμα που κυβερνά του κ. Παπανδρέου.
Η όψιμη αυτή αγάπη για τον Κέυνς οφείλεται στις λαϊκίστικες ρίζες που κυριαρχούν σε σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Όλοι θέλουν να χαϊδεύουν τα αυτιά του λαού και των ψηφοφόρων, παρά να πουν ότι μόνο με θυσίες και μπορούμε να βγούμε από τη κρίση.
Ο Κέυνς υποστηρίζει ότι το κράτος ρίχνει λεφτά στην οικονομία με προσλήψεις και αυξήσεις μισθών δημόσια έργα κλπ. Τα χρήματα αυτά δημιουργούν ζήτηση και η ζήτηση βάζει εμπρός στην οικονομική ανάπτυξη κινητοποιώντας τις ανενεργές λόγω κρίσης παραγωγικές δυνάμεις.
Η θεώρηση αυτή προϋποθέτει χρήματα αλλά και παραγωγικές δυνάμεις (δηλ. εργοστάσια και θέσεις εργασίας που αργούν λόγω έλλειψης ζήτησης). Η Ελλάδα δεν έχει ούτε χρήματα, ούτε παραγωγικό ιστό, ζούμε κυρίως με εισαγόμενα, από αυτοκίνητα και εσώρουχα μέχρι φακές. Η χώρα πέρυσι είχε εξαγωγές λιγότερες από 20 δισ. και εισαγωγές κοντά στα 60 δισ. ευρώ.
Ακόμη και αν βρούμε τα χρήματα και τα μοιράσουμε να ξοδευτούν, αυτά θα δημιουργήσουν ανάπτυξη στη Κίνα, τη Γερμανία και την Τουρκία κλπ.
Γιατί υποστηρίζεται αυτή η άποψη με τέτοιο φανατισμό από αριστερούς και δεξιούς; Γιατί είναι εύκολο να υφαρπάξεις την ψήφο κάποιου λέγοντας ότι από τη κρίση θα βγούμε ξοδεύοντας χρήματα που θα σου δώσω(λεφτά υπάρχουν), παρά κάνοντας οικονομία και αποδεχόμενοι μειώσεις μισθών.
Που βρίσκεται η έξοδος...
Στην μείωση των δαπανών του δημοσίου που είναι αντιπαραγωγικό και άντρο διαφθοράς. Τη μείωση των μισθών στο δημόσιο αλλά και ιδιωτικό τομέα (εσωτερική υποτίμηση) την διεύρυνση της φορολογικής βάσης με μείωση φόρων. Την προσέλκυση επενδύσεων από το εσωτερικό και το εξωτερικό (όχι με επιδοτήσεις γιατί προσελκύονται κυρίως απατεώνες), με την δημιουργία ευνοϊκού και φιλικού περιβάλλοντος.
Το κλίμα θα αλλάξει όταν οι Έλληνες που διαθέτουν αυτή τη στιγμή στις ελληνικές τράπεζες καταθέσεις 230 δισ. ευρώ θα νιώσουν ότι θα είναι καλύτερα να τις επενδύσουν στην πραγματική οικονομία παρά να βολεύονται με τους τόκους.
Όταν συμβεί αυτό θα έρθουν και οι ξένοι χωρίς fast track και ταρατατζούμ... και η χρεοκοπία να γίνει ένα κακό όνειρο που πέρασε...
Πηγή:www.capital.gr
6 σχόλια:
Από τα καλύτερα άρθρα που έχω διαβάσει πάνω στο θέμα...
Φυσικά το κομμάτι των ευθυνών το υπεραπλουστεύει αλλά νομίζω
πως δεν ήταν ο σκοπός του αρθρογράφου να επικεντρωθεί σε αυτό.
Δεν νομίζω πως το άρθρο αυτό μας λέει κάτι διαφορετικό απ΄ότι ο κ.Παπανδρέου ή απ΄αυτό που προτείνει ο κ.Σαμαράς. Διότι το 80% των Ελλήνων αλλά και ο συγγραφέας του άρθρου,σήμερα συμφωνεί -και όχι λανθασμένα- στο ότι οι λάθος πολιτικές επί σειρά ετών, οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση και τελικά στο μνημόνιο. Ως εκ τούτου διαφωνώ με την άποψη πως η λύση βρίσκεται στη μείωση των δαπανών για τους μισθούς του Δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού. Αυτή η λύση σημαίνει συνέχιση των κερδών για τους λίγους και καταπάτηση του Δημοκρατικού δικαίου για τους παραπάνω λόγους.
Υ.Γ.
Σε ποιούς αλήθεια απευθύνεται το συγκεκριμένο άρθρο; Πάντως όχι στον μέσο ποολίτη, διότι εκείνος δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να γίνει τεχνοκράτης και να καταλαβαίνει τέτοιου είδους άρθρα.
Το Μνημόνιο, μολονότι πάγια πρακτική του IMF, (i) δεν εξασφαλίζει την ανάπτυξη της οικονομίας της κάθε χώρας την οποία το IMF δανείζει, αλλά (ii) εξασφαλίζει ότι οι βραχυχρόνιες δανειακές ανάγκες της εν λόγω χώρας καλύπτονται. Στην ουσία δεν εξασφαλίζει παρά τους δανειστές της χώρας. Στην περίπτωση της Ελλάδας, το πρόγραμμα έδωσε χρόνο στα άλλα κράτη της ΕΕ, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και ιδίως η Ισπανία, να βγούν από την κρίση. Γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχουν χρήματα να καλύψουν τις δανειακές ανάγκες της Ισπανίας και η Ελληνική κρίση θα εξελίσσονταν σε δομική κρίση με ανεξέλεκτες διαστάσεις. Η Ελλάδα δεν πρόκειται να αποφύγει κάποιας μορφής χρεοκοπία σύμφωνα με οικονομολόγυς όπως ο Ρουμπινί. Ίσως θα πρέπει να βγούμε από τη ζώνη ευρώ (αυτό είναι άλλο ζήτημα). Αλλά αν το τελευταίο συμβεί, πολιτικά η Ελλάδα απομονώνεται και οικονομικά γίνεται περισσότερο ασταθής άρα ευάλωτη σε κάθε είδους εξωτερικούς κινδύνους. Επομένως, και η όποια σκέψη για βιώσιμη ανάπτυξη απομακρύνεται. Όσο για τις αιτίες που έκαναν την Ελλάδα να έχει τόσο μεγάλο χρέος, καλύτερα να κοιτάξετε τη δεκαετία του 1981-1992...τα υπόλοιπα είναι απλά παράγωγα μιας απαράδεκτης πολιτικής γιγάντωσης του χρέους της ελληνικής οικονομίας
Ανώνυμε φίλε θα προτιμούσα να ξέρω με ποιον μιλάω αλλά έστω και έτσι θα σου πω την άποψη μου. Το τι μας έφερε μέχρι εδώ με το τι πρέπει να γίνει τώρα είναι 2 διαφορετικά θέματα. Εγώ δεν έχω ακούσει ούτε μια εμπεριστατωμένη και σωστή άποψη για το τι πρέπει να γίνει εναλλακτικά του μνημονίου. Αν μπορείς εσύ να μου δώσει μια εναλλακτική η να με παραπέμψεις σε μια ολοκληρωμένη άποψη κάποιου σε παρακαλώ κάντο. Το άρθρο ξεκάθαρα παρουσιάζει κάποιες επιπτώσεις σε 2 εναλλακτικές (χρεοκοπία και ΔΝΤ). Μπορεί να είναι και λανθασμένες δεν ξέρω. Εσύ μπορείς να μου παρουσιάσεις κάτι άλλο ή έστω να μου πεις πως να πτωχεύαμε δεν θα ήταν τα πράγματα όπως τα παρουσιάζει το άρθρο αλλά αλλιώς? Είναι καλό να κάνουμε διαπιστώσεις αλλά δύσκολο να βρίσκουμε εναλλακτικές ρεαλιστικές.
Τώρα αν θέλεις την άποψη μου θα συμφωνήσω σε κάτι που πιστεύω πως θες να πεις αλλά δεν το λες ξεκάθαρα. Εκτός από τα λεφτά που πρέπει να βρούμε άμεσα για να πληρώσουμε τους φόρους υπάρχει και ένα άλλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε και που είναι λίγο ποιο μακροπρόθεσμο. Αυτό είναι η αλλαγή νοοτροπίας και εκλογικής συμπεριφοράς. Πρέπει να αλλάξουμε αυτήν την νοοτροπία του εγώ, της λαμογιάς και του γραψαρχιδισμού που κακά τα ψέματα τροφοδοτούσε και το κράτος τόσα χρόνια και να αρχίζουμε να δίνουμε άλλα κριτήρια στην ψήφο μας επιτέλους. Να φέρουμε ανθρώπους στην εξουσία που δεν κοιτάνε την πάρτη τους. Που δεν θα τους φέρουμε γιατί θα μας κάνουν χάρες ή γιατί είναι θειοι μας μπατζανάκηδες γαμπροί και κουμπάροι. Αν καταφέρουμε λοιπόν έστω και πληγωμένοι να βγούμε από την κρίση αυτή πρέπει να βγούμε διαφορετικοί όλοι μας. Πολίτες και πολιτικοί. Γιατί αλλιώς οι όποιες θυσίες θα έχουν γίνει για το τίποτα.
Όσο για τις ευθύνες συμφωνώ πως είναι πολλές και πρέπει κάποια στιγμή να αποδοθούν και μάλιστα σκληρά. Δεν έχουν όμως μονό οι άλλοι ευθύνες αλλά και εμείς. Εγώ θα σου παραθέσω 3 παραγράφους από το άρθρο «Δεν μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια…»
Η βιωματική γλώσσα της προσωπικής ευθύνης είναι μια χαμένη γλώσσα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Αναζητούμε διαρκώς προσχήματα προκειμένου να απωθούμε τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτουν οι αστοχίες μας• πασχίζουμε να μη βιώσουμε την αγωνία. Οι περισσότεροι αντιδρούμε όπως οι κάτοικοι της Λήμνου τον Ιούνιο 2009, οι οποίοι προπηλάκισαν και τελικά έδιωξαν κλοτσηδόν κλιμάκιο του ΣΔΟΕ όταν αυτό επιχείρησε να κάνει φορολογικούς ελέγχους στα καταστήματά τους («Ελευθεροτυπία», 26/6/2009). «Από μας βρήκατε να αρχίσετε;» είναι η μόνιμη επωδός ουκ ολίγων ελεγχομένων πολιτών. «Να αρχίσετε από τους μεγάλους» - τους άλλους. Και όταν οι «μεγάλοι», όπως ο Καρβέλας, ο Κεφαλογιάννης, ο Βουλγαράκης, ο Αλογοσκούφης, κι ο Κοντομηνάς ελέγχονται, μεταθέτουν κι αυτοί με τη σειρά τους την ευθύνη σε «σκοπιμότητες» των αντιπάλων τους. Φταίω; Εγώ;
Ναι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες. Η γλώσσα της ευθύνης, όμως, είναι πρωτίστως ηθική, και μετά όλα τα άλλα (πολιτική, νομική, διοικητική). Όταν ο φοροφυγάς ταβερνιάρης, ο αυθαίρετος οικιστής, ο διεφθαρμένος επιχειρηματίας, ο Αλογοσκούφης, ο Καραμανλής, και οι λοιποί πολιτικάντηδες αποποιούνται τις επιμέρους ευθύνες τους, απωθούν τη δυνατότητα να ξαναδούν το ρόλο τους διαφορετικά, να σχετιστούν με τον εαυτό τους και τους άλλους πιο αυθεντικά. Αρνούνται να βιώσουν την αγωνία, για να μη χρειαστεί να αλλάξουν. Γι αυτό τα λόγια τους είναι τόσο υποκριτικά, κίβδηλα, και ανέμπνευστα.
Αν είχαν την απαιτούμενη αυθεντικότητα, αυτή που παράγεται από τη βίωση της αγωνίας, θα έλεγαν αυτό που τόσο αξιοθαύμαστα είπε ο 28χρονος Παναγιώτης Διώτης στο σημείωμα που άφησε, πριν την απόπειρα αυτοκτονίας του, όταν αποκαλύφθηκε ότι δεν είχε πάρει το πτυχίο της Νομικής, παραπλανώντας τόσο τους γονείς του όσο και τον υπουργό Δημόσια Τάξης που τον είχε προσλάβει ως σύμβουλο: «Δεν μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια. […] Πρέπει να τιμωρηθώ για τα λάθη που έχω κάνει….» («Βήμα», 20/12/2009). Ξέρετε πολλούς πολιτικούς που θα βίωναν την αγωνία του Παναγιώτη;
όλο το άρθρο εδώ
http://htsoukas.blogspot.com/2010/05/blog-post_12.html
αφου ο μεσος πολιτης κουραζεται να διαβασει 5 νουμερα και να ακολουθησει την κοινη λογικη, ας παει να δει λαζοπουλο και να σταματησει να παιρνει μισθους και συνταξεις απο το κρατος που τον ρουσφετεψε, σωστα;
αλλα τι λεω, οι πολιτες θα κανουν επανασταση!
σορρυ, το ξεχασα.
http://www.iobe.gr/media/elloik/IOBEGreekb10.pdf
Δημοσίευση σχολίου