Συμβουλές προς ναυτιλλομένους

Είναι δεδομένο ότι με την κατάσταση των πραγμάτων στην Ελληνική οικονομία και κατ’ επέκταση στην Ελληνική κοινωνία, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί σε συνέχεια της περιβόητης πλέον «Ελληνικής Τραγωδίας», πολλά από όσα μέχρι σήμερα είχαμε συνηθίσει θα πάψουν να συμβαίνουν. Ειδικότερα, επιτρέψτε μου να επικεντρωθώ μόνο σε δύο σημεία, ήτοι στην ύφεση και τα αποτελέσματα που αυτή θα έχει στις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις (ιδίως του λιανικού εμπορίου) αλλά και στον τρόπο που οι καταναλωτές θα ήταν ορθό να κινηθούν από εδώ και στο εξής.




Αφενός ως προς τις επιχειρήσεις, είναι αναντίρρητο ότι θα πρέπει να κινηθούν μειώνοντας τις τιμές των προσφερόμενων αγαθών. Αυτό είναι απολύτως λογικό δεδομένου ότι το κοινό στο οποίο κυρίως απευθύνονται δεν είναι σε θέση πλέον να διαθέσει τα μέχρι σήμερα σχεδόν υπέρογκα ποσά που η «αγορά» είχε επιβάλλει. Με λίγα λόγια, τάσεις ακραιφνούς κερδοσκοπίας σε βάρος του πειθήνιου μέχρι σήμερα καταναλωτικού κοινού της Ελλάδας δεν μπορεί να συνεχιστούν.

Υπάρχουν συγκεκριμένα παραδείγματα: δεν είναι δυνατό ένας καφές να κάνει 5 Ευρώ τη στιγμή που το κόστος παρασκευής αυτού είναι σχεδόν μηδαμινό ή δεν μπορεί να πληρώνουμε ένα ζευγάρι παπούτσια 20% και 40% ακριβότερα απ’ ό,τι σε γειτονικές χώρες – αγορές κτλ. Δεν είναι πρόθεσή μου να λαϊκίσω αλλά δεν είμαι τυφλός να μην βλέπω ότι υπάρχουν στρεβλώσεις στην Ελληνική αγορά. Και για να ανατραπεί το εν λόγω σκηνικό δεν αρκούν Αρχές όπως η Επιτροπή Ανταγωνισμού ή η Γενική Γραμματεία Προστασίας του Καταναλωτή αλλά απαιτείται η ενεργή συμμετοχή του καθενός μας. Και φυσικά καταλαβαίνω ότι δεν είναι πάντα απλό το ζήτημα της διαμόρφωσης της τελικής τιμής (πχ. μεσάζωντες, φόροι κτλ) αλλά δεν παύουν να υπάρχουν πολλά και τρανταχτά παραδείγματα στην αντίθετη κατεύθυνση. Άλλωστε αν όντως υπάρχουν συνθήκες που καθιστούν την τιμή αναγκαστικά υψηλή σε ορισμένα προϊόντα, αυτό αφενός ανοίγει νέους, εναλλακτικούς δρόμους στην αγορά αφού η ζήτηση παραμένει υπαρκτή για χαμηλότερες τιμές ή τελικώς είναι ευθύνη του κράτους (σε ακραίες περιπτώσεις) να περιορίσει τις τιμές (αυτό είναι άλλο μεγάλο ζήτημα αλλά δεν θα επεκταθώ εδώ).

Οι ανωτέρω σκέψεις όμως με οδηγούν στο δεύτερο σημείο στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ. Όλοι μας ως καταναλωτές, ας μην πληρώσουμε τον καφέ τόσο ακριβά ή ας μην το κάνουμε να φαίνεται ότι είναι το λογικώς αναμενόμενο να ανεβαίνουν οι τιμές των προϊόντων κατά τω δοκούν των καταστηματαρχών (δεν είσαι τσιγκούνης - αλήθεια δεν έχει να κάνει καθόλου με αυτό, είσαι απλά εχέφρων πολίτης μιας χώρας που προσπαθεί να βρει την χαμένη της ισορροπία).

Ένα συναφές σημείο: Οι πολίτες έχουν δύναμη και δεν μπορεί να παρασυρόμαστε επ’ αόριστον από τα καταναλωτικά πρότυπα και να νομίζουμε ότι είμαστε κατώτεροι αν δεν έχουμε το ένα ή το άλλο υλικό αγαθό. Έτσι θα γίνουμε ακριβώς ό,τι τόσα χρόνια κοροϊδεύουμε, ήτοι αμερικανάκια με χαμηλό IQ και παιδεία ίση με πεντάχρονου παιδιού.

Και αν αυτό φαίνεται ότι δημιουργεί και άλλα προβλήματα, ήτοι να κλείνουν επιχειρήσεις, ανεβαίνει η ανεργία κτλ, θα σας έλεγα ότι αυτό μόνο φαινομενικό είναι. Γιατί δεν χρειάζεται να πληρώνουν οι μικρές επιχειρήσεις δυσθεώρητα ποσά για «αέρα» (αλήθεια γιατί υπάρχει αυτό?) προκειμένου να είναι σε συνοικίες που δεν μπορούν να αντέξουν οι ίδιοι. Ας μεταφερθούν σε άλλες περιοχές. Δεν είναι ανάγκη να είναι όλοι στην Ερμού ή στο Κολωνάκι. Όπως βέβαια δεν είναι ανάγκη και εμείς να πηγαίνουμε κατευθείαν στο Mall ή οπουδήποτε αλλού χωρίς να κάνουμε μια στοιχειώδη έρευνα αγοράς κτλ.

Το μόνο που λέω είναι ότι η σημερινή κατάσταση μας αναγκάζει όλους να γίνουμε υπεύθυνοι καταναλωτές και επαγγελματίες. Σε κάθε ανταγωνιστική αγορά (που συνεπάγεται ανάπτυξη και ευδαιμονία για τους πολίτες αυτής) η λέξη κλειδί είναι η υπευθυνότητα. Αυτό ψάχνουμε πολύ καιρό και σε όλα σχεδόν τα επίπεδα στην Ελλάδα αλλά είναι τώρα η ευκαιρία να το επιτύχουμε.

Φυσικά όλα τα ανωτέρω δεν αποτελούν παρά ένα μικρό κομμάτι των όσων θα μπορούσε να πει κανείς για το θέμα. Άλλωστε πρόκειται απλά για μια άποψη!


*Η φωτογραφία πιθανώς να προστατεύται από copyright. Θα τη βρείτε εδώ