Ήθελα πάρα πολύ τον τελευταίο καιρό να γράψω κάτι για την «αρρώστια» ή το κόλλημα πολλών ανθρώπων με το facebook αλλά και με οποιοδήποτε άλλο site έχει να κάνει με κοινωνική δικτύωση και επικοινωνία. Πρόκειται για ένα τεράστιο θέμα το οποίο έχει τεράστια επίπτωση στη καθημερινή μας κοινωνική ζωή, τον τρόπο σκέψης και αντίδρασής μας. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο περιεκτικός γίνεται.
Μα καλά μόνο 80 φίλους; Μα καλά ούτε μια ωραία γκόμενα; Πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό από φίλους και γνωστούς δεν λέγεται. Υπάρχει μια γενικότερη περιέργεια των ανθρώπων να δουν μέσα από την κλειδαρότρυπα, να προσπαθήσουν να μάθουν όσο πιο πολλά γίνεται για τον οποιοδήποτε, σημαντικός ή ασήμαντος για την ζωή τους καθισμένοι μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή. Πραγματικά πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας μπορούν και εκφράζονται καλύτερα με τη βοήθεια του πληκτρολογίου τους, είτε πρόκειται για ένα mail, είτε για ένα site κοινωνικής δικτύωσης, είτε για ένα απλό πρόγραμμα επικοινωνίας. Ξαναλέω ότι θα προσπαθήσω να μην επεκταθώ πολύ και συγγνώμη αν θα σας μπερδέψω με τον λόγο μου, αλλά ούτε συγγραφέας είμαι, ούτε δημοσιογράφος. Κάποια συναισθήματά μου θέλω να εκφράσω.
Είναι πιο εύκολο για κάποιον να κάνει add μια ωραία κοπέλα στο facebook ή να πάει να τις μιλήσει ελεύθερα και χωρίς κανένα κόλλημα σε ένα μπαράκι; Για μένα η απάντηση είναι προφανής, αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Είτε την προσθέσει, είτε όχι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να της μιλήσει ουσιαστικά και να της πει ειλικρινά, απελευθερωμένα, τι αισθάνεται, ότι και να είναι αυτό. Και τι είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά όταν λάβουμε ένα μήνυμα στον υπολογιστή από μια ωραία κοπέλα ή άντρα, μια ηλεκτρονική φιλοφρόνηση από έναν άγνωστο ή ακόμη ένα απλό γεια από κάποιον που έχουμε να δούμε χρόνια και δεν διαδραματίζει κανέναν ουσιαστικό ρόλο στη ζωή μας; Το πιο περίεργο που βλέπω και πραγματικά το θεωρώ κωμικό πλέον, είναι όταν γνωρίζεις κάποιον σε οποιοδήποτε χώρο και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, και στο τέλος αντί να πάρεις το τηλέφωνό του ή να κανονίσεις να τα πεις κάποια στιγμή από κοντά, του λες πολύ απλά ότι είμαι στο facebook, κάνε με add και θα τα πούμε από εκεί.
Εκεί που θέλω να καταλήξω, και συγγνώμη που μακρηγορώ, είναι ότι με αυτόν τον τρόπο οι ανθρώπινες σχέσεις κλονίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό και μετεξελίσσονται σε ένα άλλο επίπεδο, που πιστεύω πως έχει σημαντικές επιπτώσεις στην ίδια την κοινωνία, στους θεσμούς, τις αξίες της, την ηθική αλλά και την οργάνωση της. Πόσοι άνθρωποι έχουν σαν αρχική τους σελίδα το facebook; Πιστεύω πως υπάρχουν πάρα πολλοί και περιμένουν πώς και πώς κάθε μέρα για ένα status update οποιουδήποτε ή να εισάγουν μια φωτογραφία στην προσωπική τους σελίδα για να τους δουν και οι άλλοι και αν τους σχολιάσουν. Δεν νομίζω, ότι οι περισσότεροι χρήστες έχουν 3000 φίλους και δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν μαζί τους και γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποιούν το facebook. Αυτό που παρατηρώ είναι ότι οι άνθρωποι πλέον δεν επικοινωνούν ουσιαστικά, είτε πρόκειται για μια ερωτική ή φιλική σχέση, είτε για την συμμετοχή σε μια οργάνωση που θέλει να αναλάβει δράση για ένα συγκεκριμένο γεγονός.
Πόσοι πραγματικά έχουν γίνει μέλη σε «ομάδες» καταπολέμησης της φτώχειας, εναντίωσης στη βία κατά των γυναικών, ενός πολιτικού κόμματος και οτιδήποτε άλλο με το πάτημα ενός κουμπιού; Πριν λίγο καιρό ένα συμβάν που συγκλόνισε την κοινωνία μας έγινε αφορμή για λεηλασίες, διαδηλώσεις ειρηνικές και μη και την ιστορία αυτή εκμεταλλεύτηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι παίζοντας βρώμικο παιχνίδι και κερδίζοντας πολλά χρήματα. Είναι δυνατόν ο θάνατος ενός παιδιού να γίνεται group στο facebook; Πραγματικά κάποιος που συμμετέχει σε μια τέτοια ομάδα στο διαδίκτυο τι πιστεύει πως πετυχαίνει; Πιστεύει πως συμμετέχει στα κοινά ή ότι δείχνει με αυτόν τον τρόπο την συμπαράσταση ή τη διαμαρτυρία του για ένα γεγονός; Πιστεύει πως έχει μια άποψη και εκπροσωπείται ουσιαστικά από μια ομάδα ανθρώπων;
Με αυτόν τον τρόπο δεν έχουμε άποψη και ζούμε μια εικονική πραγματικότητα παραμένοντας αμέτοχοι σε πολύ ουσιαστικά θέματα. Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι γνωρίζω πως υπάρχουν αρκετές ομάδες ανθρώπων που ναι μέσω του facebook έχουν οργανωθεί και έχουν διεκδικήσει τα δικαιώματά τους, έχουν διαμαρτυρηθεί για ένα γεγονός, έχει ακουστεί και η φωνή τους προς τα έξω, αλλά εγώ μιλάω για την πλειοψηφία των χρηστών και όχι για εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Με αυτό τον τρόπο πολλοί άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν και να σκέφτονται, επαναπαυμένοι στην ευκολία του πατήματος ενός κουμπιού, δεν είναι σε θέση να στύψουν το μυαλό τους για ουσιαστικές και υπαρκτές λύσεις για το κοινωνικό σύνολο ενώ κατά βάθος πιστεύουν πως βάζουν και αυτοί ένα λιθαράκι για την ανάδειξη κάποιων ζητημάτων που τους αφορούν. Από τον καναπέ και το γραφείο μας, γράφοντας κάτι όπως εγώ, ή όταν γινόμαστε μέλη σε μια ομάδα στο facebook δεν καταφέρνουμε και πολλά πράγματα. Για να αλλάξει κάτι, ή για να διεκδικήσει κάποιος κάτι απαιτείται ομαδική προσπάθεια και αγώνας με πράξεις και όχι πίσω από μια οθόνη με τον καφέ και το τσιγάρο στο χέρι. Πιστεύω πως το μυαλό πλάθεται διαρκώς, η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας των ατόμων διαμορφώνονται συνεχώς μέσα στο χρόνο και ότι τέτοια sites κοινωνικής δικτύωσης μόνο επικίνδυνα μπορεί να είναι για την κοινωνική αφύπνιση και την εξέλιξη της προσωπικότητας ενός νέου ανθρώπου.
Όλη αυτή η κατάσταση πέφτει βολική για πάρα πολλούς εμπλεκόμενους, από μέσα μαζικής ενημέρωσης, πολιτικούς και επιχειρηματικά συμφέροντα που θέλουν να περάσουν υποσυνείδητα κάποια μηνύματα αλλά και να διαμορφώσουν κάποιες καταστάσεις που τελικά η πλειοψηφία τις θεωρεί ως δεδομένες και μη αναστρέψιμες. Από κει και πέρα όποια φωνή διαμαρτυρίας ακουστεί, θα διαρκέσει για όσο χρονικό διάστημα πουλάει και επιφέρει έσοδα και από ένα σημείο και μετά οι φωνές αυτές θα χαρακτηριστούν ως γραφικές και επικίνδυνες ως προς το κοινωνικό σύνολο. Ο κάθε ένας από εμάς πρέπει να προβληματιστεί, να κάνει την αυτοκριτική του, να προσπαθεί τουλάχιστον κάθε μέρα στην δουλειά του και την προσωπική του ζωή να συμμετέχει ενεργά και να δίνει λύσεις, συμπεριφερόμενος σαν ενεργός πολίτης της κοινωνίας. Ας κάνουμε κάτι για την φύση και το περιβάλλον, προτιμώντας να περάσουμε την Κυριακή μας σε ένα βιότοπο και όχι μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μας ασχολούμενοι με το facebook ή οτιδήποτε άλλο. Ας αποβάλλουμε την απραξία, την αδιαφορία, τον ωχαδερφισμό που μας διακρίνει σαν κοινωνία και ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τον διπλανό μας και τους νέους να διαμορφώσουν άποψη από μόνοι τους και να μην τους δίνουμε συνέχεια μασημένη τροφή τροφοδοτώντας τους με ηλεκτρονικά σκουπίδια…
Μα καλά μόνο 80 φίλους; Μα καλά ούτε μια ωραία γκόμενα; Πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό από φίλους και γνωστούς δεν λέγεται. Υπάρχει μια γενικότερη περιέργεια των ανθρώπων να δουν μέσα από την κλειδαρότρυπα, να προσπαθήσουν να μάθουν όσο πιο πολλά γίνεται για τον οποιοδήποτε, σημαντικός ή ασήμαντος για την ζωή τους καθισμένοι μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή. Πραγματικά πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας μπορούν και εκφράζονται καλύτερα με τη βοήθεια του πληκτρολογίου τους, είτε πρόκειται για ένα mail, είτε για ένα site κοινωνικής δικτύωσης, είτε για ένα απλό πρόγραμμα επικοινωνίας. Ξαναλέω ότι θα προσπαθήσω να μην επεκταθώ πολύ και συγγνώμη αν θα σας μπερδέψω με τον λόγο μου, αλλά ούτε συγγραφέας είμαι, ούτε δημοσιογράφος. Κάποια συναισθήματά μου θέλω να εκφράσω.
Είναι πιο εύκολο για κάποιον να κάνει add μια ωραία κοπέλα στο facebook ή να πάει να τις μιλήσει ελεύθερα και χωρίς κανένα κόλλημα σε ένα μπαράκι; Για μένα η απάντηση είναι προφανής, αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Είτε την προσθέσει, είτε όχι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να της μιλήσει ουσιαστικά και να της πει ειλικρινά, απελευθερωμένα, τι αισθάνεται, ότι και να είναι αυτό. Και τι είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε καλά όταν λάβουμε ένα μήνυμα στον υπολογιστή από μια ωραία κοπέλα ή άντρα, μια ηλεκτρονική φιλοφρόνηση από έναν άγνωστο ή ακόμη ένα απλό γεια από κάποιον που έχουμε να δούμε χρόνια και δεν διαδραματίζει κανέναν ουσιαστικό ρόλο στη ζωή μας; Το πιο περίεργο που βλέπω και πραγματικά το θεωρώ κωμικό πλέον, είναι όταν γνωρίζεις κάποιον σε οποιοδήποτε χώρο και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, και στο τέλος αντί να πάρεις το τηλέφωνό του ή να κανονίσεις να τα πεις κάποια στιγμή από κοντά, του λες πολύ απλά ότι είμαι στο facebook, κάνε με add και θα τα πούμε από εκεί.
Εκεί που θέλω να καταλήξω, και συγγνώμη που μακρηγορώ, είναι ότι με αυτόν τον τρόπο οι ανθρώπινες σχέσεις κλονίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό και μετεξελίσσονται σε ένα άλλο επίπεδο, που πιστεύω πως έχει σημαντικές επιπτώσεις στην ίδια την κοινωνία, στους θεσμούς, τις αξίες της, την ηθική αλλά και την οργάνωση της. Πόσοι άνθρωποι έχουν σαν αρχική τους σελίδα το facebook; Πιστεύω πως υπάρχουν πάρα πολλοί και περιμένουν πώς και πώς κάθε μέρα για ένα status update οποιουδήποτε ή να εισάγουν μια φωτογραφία στην προσωπική τους σελίδα για να τους δουν και οι άλλοι και αν τους σχολιάσουν. Δεν νομίζω, ότι οι περισσότεροι χρήστες έχουν 3000 φίλους και δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν μαζί τους και γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποιούν το facebook. Αυτό που παρατηρώ είναι ότι οι άνθρωποι πλέον δεν επικοινωνούν ουσιαστικά, είτε πρόκειται για μια ερωτική ή φιλική σχέση, είτε για την συμμετοχή σε μια οργάνωση που θέλει να αναλάβει δράση για ένα συγκεκριμένο γεγονός.
Πόσοι πραγματικά έχουν γίνει μέλη σε «ομάδες» καταπολέμησης της φτώχειας, εναντίωσης στη βία κατά των γυναικών, ενός πολιτικού κόμματος και οτιδήποτε άλλο με το πάτημα ενός κουμπιού; Πριν λίγο καιρό ένα συμβάν που συγκλόνισε την κοινωνία μας έγινε αφορμή για λεηλασίες, διαδηλώσεις ειρηνικές και μη και την ιστορία αυτή εκμεταλλεύτηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι παίζοντας βρώμικο παιχνίδι και κερδίζοντας πολλά χρήματα. Είναι δυνατόν ο θάνατος ενός παιδιού να γίνεται group στο facebook; Πραγματικά κάποιος που συμμετέχει σε μια τέτοια ομάδα στο διαδίκτυο τι πιστεύει πως πετυχαίνει; Πιστεύει πως συμμετέχει στα κοινά ή ότι δείχνει με αυτόν τον τρόπο την συμπαράσταση ή τη διαμαρτυρία του για ένα γεγονός; Πιστεύει πως έχει μια άποψη και εκπροσωπείται ουσιαστικά από μια ομάδα ανθρώπων;
Με αυτόν τον τρόπο δεν έχουμε άποψη και ζούμε μια εικονική πραγματικότητα παραμένοντας αμέτοχοι σε πολύ ουσιαστικά θέματα. Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι γνωρίζω πως υπάρχουν αρκετές ομάδες ανθρώπων που ναι μέσω του facebook έχουν οργανωθεί και έχουν διεκδικήσει τα δικαιώματά τους, έχουν διαμαρτυρηθεί για ένα γεγονός, έχει ακουστεί και η φωνή τους προς τα έξω, αλλά εγώ μιλάω για την πλειοψηφία των χρηστών και όχι για εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Με αυτό τον τρόπο πολλοί άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν και να σκέφτονται, επαναπαυμένοι στην ευκολία του πατήματος ενός κουμπιού, δεν είναι σε θέση να στύψουν το μυαλό τους για ουσιαστικές και υπαρκτές λύσεις για το κοινωνικό σύνολο ενώ κατά βάθος πιστεύουν πως βάζουν και αυτοί ένα λιθαράκι για την ανάδειξη κάποιων ζητημάτων που τους αφορούν. Από τον καναπέ και το γραφείο μας, γράφοντας κάτι όπως εγώ, ή όταν γινόμαστε μέλη σε μια ομάδα στο facebook δεν καταφέρνουμε και πολλά πράγματα. Για να αλλάξει κάτι, ή για να διεκδικήσει κάποιος κάτι απαιτείται ομαδική προσπάθεια και αγώνας με πράξεις και όχι πίσω από μια οθόνη με τον καφέ και το τσιγάρο στο χέρι. Πιστεύω πως το μυαλό πλάθεται διαρκώς, η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας των ατόμων διαμορφώνονται συνεχώς μέσα στο χρόνο και ότι τέτοια sites κοινωνικής δικτύωσης μόνο επικίνδυνα μπορεί να είναι για την κοινωνική αφύπνιση και την εξέλιξη της προσωπικότητας ενός νέου ανθρώπου.
Όλη αυτή η κατάσταση πέφτει βολική για πάρα πολλούς εμπλεκόμενους, από μέσα μαζικής ενημέρωσης, πολιτικούς και επιχειρηματικά συμφέροντα που θέλουν να περάσουν υποσυνείδητα κάποια μηνύματα αλλά και να διαμορφώσουν κάποιες καταστάσεις που τελικά η πλειοψηφία τις θεωρεί ως δεδομένες και μη αναστρέψιμες. Από κει και πέρα όποια φωνή διαμαρτυρίας ακουστεί, θα διαρκέσει για όσο χρονικό διάστημα πουλάει και επιφέρει έσοδα και από ένα σημείο και μετά οι φωνές αυτές θα χαρακτηριστούν ως γραφικές και επικίνδυνες ως προς το κοινωνικό σύνολο. Ο κάθε ένας από εμάς πρέπει να προβληματιστεί, να κάνει την αυτοκριτική του, να προσπαθεί τουλάχιστον κάθε μέρα στην δουλειά του και την προσωπική του ζωή να συμμετέχει ενεργά και να δίνει λύσεις, συμπεριφερόμενος σαν ενεργός πολίτης της κοινωνίας. Ας κάνουμε κάτι για την φύση και το περιβάλλον, προτιμώντας να περάσουμε την Κυριακή μας σε ένα βιότοπο και όχι μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μας ασχολούμενοι με το facebook ή οτιδήποτε άλλο. Ας αποβάλλουμε την απραξία, την αδιαφορία, τον ωχαδερφισμό που μας διακρίνει σαν κοινωνία και ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τον διπλανό μας και τους νέους να διαμορφώσουν άποψη από μόνοι τους και να μην τους δίνουμε συνέχεια μασημένη τροφή τροφοδοτώντας τους με ηλεκτρονικά σκουπίδια…
2 σχόλια:
To Fbook και γενικότερα τα site κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα τεράστιο θέμα και δεν μπορεί να καλυφθεί στις γραμμές ενός κειμένου. Η εποχές αλλάζουν και δυστυχώς μοιάζει να μην είναι στο χέρι μας το ποια τροπή παίρνουν. Πλέον στις γυναίκες ζητάς το facebook και όχι το τηλέφωνο και το πρώτο φιλί είναι μέσω ενός “application” και ενός μηνύματος που λέει “Mary has sent you a kiss. Do you want to kiss her back?” Πατάς yes και αυτό ήταν. Οι εποχές αλλάζουν λοιπόν και αυτό δεν σταματάει. Κάποτε πέταγες πέτρες στο παράθυρο για να δεις την καλή σου μέχρι που ήρθε το τηλέφωνο και απλά την έπαιρνες και μετά το κινητό και την έβρισκες παντού και πλέον μπορείς ακόμα και να την βλέπει όταν μιλάτε και ίσως στο μέλλον να μπορείς να αγγίζει και κάποιο ολόγραμμα που θα της μοιάζει. Όλα έρχονται και όλα γίνονται μέρος της ζωής μας το θέμα είναι πως τα διαχειρίζεται κανείς. Ποτέ δεν φταίει το ίδιο το εργαλείο αλλά αυτός που το χρησιμοποιεί. Αν θες την άποψη μου το facebook όπως και κάθε τι άλλο παρόμοιο έχουν προκύψει από την ανάγκη μας για πιο εύκολη επικοινωνία. Είναι πιο εύκολο να μιλήσεις μέσο facebook να στείλεις ένα έξυπνο μήνυμα μιας και έχεις όλον τον χρόνο να το σκεφτείς να γράψεις ένα ωραίο comment ή να πεις μια έξυπνη ατάκα. Ακόμα πιο εύκολο είναι να κρύψεις όλα αυτά τα στοιχεία του εαυτού σου που δεν σου αρέσουν κρυμμένος πίσω από φωτογραφίες και πληροφορίες επιμελώς διαλεγμένες και να προβάλεις ακριβώς αυτό που θέλεις. Πόσο εύκολο είναι να το κάνεις αυτό σε μια πραγματική επαφή? Πόσο εύκολο είναι να εκφραστείς έτσι όπως θες μέσα στην ασφυκτική αμεσότητα που αυτή κρύβει?
Το facebook μπορεί να πάτησε πάνω σε κάποιες ανάγκες αλλά ταυτόχρονα μας δημιούργησε και πολλές και μια από αυτές είναι η ανάγκη μας να προβληθούμε. Η ανάγκη να πάμε μια εκδρομή ή να βγούμε το βράδυ και με το που τελειώσει να μοιραστούμε τις φωτογραφίες – στιγμές μας με εκατοντάδες άλλους γνωστούς ή μη. Λες και αν δεν το κάνουμε οι στιγμές αυτές δεν έχουν αξία. Λες και άμα τις σχολιάσουν άλλοι δέκα θα γίνουν πιο όμορφες…
Δεν θα επεκταθώ άλλο γιατί κοντεύει να χαθεί η έννοια του comment. Ίσως επανέλθω κάποια στιγμή και με δικές μου σκέψεις πάνω στο θέμα.
Εδω και καιρο εχω και εγω τους ιδιους
προβληματισμους και συμφωνω απολυτα
με τις αποψεις σου, Sambayo.Δεν θα
προσθεσω τιποτε αλλο. Με καλυψες.
Οι εποχες μπορει να αλλαζουν, John.S,
δεν πρεπει ομως να παραδοθουμε χωρις
μαχη σε πρακτικες που μας υποβιβαζουν
ως σκεπτομενα οντα καιμας κανουν καταναλωτες σκουπιδιων.
Δημοσίευση σχολίου