ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

Δυο έννοιες τόσο γραμματικά κοντά αλλά τόσο εννοιολογικά μακριά!! Άραγε τι από τα δύο είμαστε? Υποτίθεται ότι η μια έννοια εμπεριέχεται στην άλλη είναι όμως έτσι?. Ως Φιλανθρωπία χαρακτηρίζεται μια πράξη δωρεάς προς τους συνάνθρωπους σου που το έχουν ανάγκη, ο ανθρωπισμός όμως είναι τρόπος ζωής και για την κοινωνία μας τρόπος αφύπνισης!! Είναι τρόπος ζωής με έναν και μόνο συγκεκριμένο σκοπό να βοηθήσεις το συνάνθρωπο σου. Επιλέγοντας να ζήσεις έτσι επιλέγεις ταυτόχρονα και την φιλανθρωπία.

Το πρόβλημα σήμερα έγκειται στο ότι ορισμένοι άνθρωποι έχουν σοβαρό πρόβλημα να κατανοήσουν τι σημαίνει βοηθώ το συνάνθρωπο μου. Στη χώρα μας υπάρχουν οι μεγάλοι "ανθρωπιστές". Αυτοί είναι άνθρωποι που έχοντας την δύναμη τα μέσα και τα χρήματα μαζεύουν πόρους τους οποίους προσφέρουν σε “καημένους” κατά την άποψη τους ανθρώπους πιστεύοντας πως έτσι προσφέρουν ουσιαστικό έργο. Στην ουσία αυτό που κάνουν όμως είναι να ικανοποιούν εγωιστικά τον εαυτό τους και αφού το κάνουν μετά ασκούν κοινωνική πολιτική γιατί πιστεύουν πως έχουν πείρα.

Υπέροχα!!! Μια καλημέρα λοιπόν από εμένα για να ξυπνήσετε μπας και έτσι συνειδητοποιήσετε πως οι άνθρωποι τους οποίους βοηθάτε δεν έχουν νιώσει ούτε στο ελάχιστο τον ανθρωπισμό σας. Η πραξη σας ειναι κατι ας πουμε σαν τα δωρα που δεχονται τα παιδια των χωρισμενων γονιων οπου ο πατερας η η μητερα στελνουν ενα δωρο οποτε το θυμουνται για να καλυψουν την απουσια τους. Δυστυχως ομως οσο καλα και αν ειναι τα "υλικα αγαθα" τα παιδια θα νιωθουν παντα την ελλειψη αφου παντα και χωρις δευτερη σκεψη θα αλλαζαν το δωρο με μια στοργικη αγγαλια η ενα οικογενειακο δειπνο. Αυτό που κάνετε είναι απλά μια πράξη ανθρωπιάς με σκοπό να νιώσετε εσείς καλύτερα με τον εαυτό σας ικανοποιώντας έτσι τον εγωισμό και την ματαιοδοξία σας, αφου ο ορισμος τις λεξης ματαιοδοξιας ειναι οταν κανω κατι απλα για να το κανω χωρις κανενα σκοπο. Βέβαια δίκαιως θα μου πείτε ότι "είχατε" σκοπό! Ο σκοπό σας είναι να μπορέσετε να δείξετε ότι έχετε παράγει έργο προς την "ανθρωπότητα" έτσι ωστε αργοτερα ελαφρα τη καρδια να προβληθητε κοινωνικα, οπως ενας καλος καιροσκοπος.

Προσπαθώντας λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη θα σας πω ότι ο "ανθρωπιστής" είναι εκείνος που προσπαθώντας να ζήσει με αυτούς που υποφέρουν βλέπει, προβλέπει η διαβλέπει τρόπους για να τους βοηθήσει. Είναι ολιγαρκής αλτρουιστής δεν ενδιαφέρεται να προάγει-προβάλει το έργο του, δεν διατυμπανίζει τις καλές του πράξεις και τις αξίες του. Απώτερος σκοπός του είναι να βοηθήσει με καθημερινές και συνεχείς πράξεις ,και μπορεί ακόμα και να θυσιάσει τι ζωή του (που δεν την θεωρεί τόσο άξια όσο εσείς τι δική σας), για τους πολλούς. Γι αυτόν πολλοί είναι ακόμα και δύο άνθρωποι και έστω και ένας "παραπάνω" να σωθεί έχει τεράστια αξία! Τα ιδανικά αυτά σήμερα μοιάζουν πολύ μακρινά σας παρακινώ όμως να ανατρέξετε στην ιστορία εκεί όπου έγιναν επαναστάσεις και χιλιάδες άνθρωποι θυσιάστηκαν για αυτά τα ίδια ιδανικά που σήμερα σπανίζουν.

Οργανώνοντας και υλοποιώντας ένα καλό σχέδιο για πυρόπληκτους, σεισμόπληκτους, ναρκομανείς, άστεγους, ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, φυλακισμένους κ.τ.λ ίσως να μπορεί κάποιος να κερδίσει τον χαρακτηρισμό του "φιλάνθρωπου".

"ανθρωπιστής" όμως θα είναι λίγο πιο δύσκολο να γίνει γιατί για αυτό θα πρέπει να αποβάλλει χρόνια συμπτώματα καταναλωτισμού, εγωπάθειας, ναρκισσισμού και γενικότερα συναισθήματα που έχουν προαχθεί κατά πολύ στην σημερινή κοινωνία ως τα πραγματικά ιδανικά του σήμερα. Δυστυχώς, αυτό ισχύει για όλους μας. Η ιδεολογίες μας είναι ανίκανες να μας ωθήσουν στο να προσφέρουμε το εαυτό μας στους γύρω μας, να τους γνωρίσουμε να ακούσουμε τα προβλήματα τους να μην τους δώσουμε συμβουλές ως ειδήμονες των πάντων αλλά απλά να σηκώσουμε το χέρι μας να τους ακουμπήσουμε με αγάπη και να τους αγκαλιάσουμε είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά. Δεν χρειάζεται να οργανώσουμε εκστρατείες βοηθείας, αφού δεν μπορούμε. Μπορούμε όμως να τους κοιτάξουμε στα μάτια με ενδιαφέρον αυτή τη φορά. Το τι θα χρειαστεί να κάνουμε για αυτούς έρχεται από μόνο του δεν μπορεί να περιγραφεί ούτε να σχεδιαστεί. Το στοίχημα το καθενός από μας είναι να μπορέσουμε να αποτινάξουμε ΑΠΩ ΜΈΣΑ ΜΑΣ αυτά που το καθημερινό περιβάλλον έλλειψης "ευαισθησίας" μας έχει εμποτίσει.

Μπορούμε να αποτινάξουμε τον εγωκεντρισμό που μας μαθαίνουνε να έχουμε από μικροί. Ο γιος της κυρα γεωργίας έχει πολλά λεφτά άρα πέτυχε στην ζωή του εσύ? Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις? Πρέπει και εσύ να βγάλεις πολλά λεφτά, θα πάρείς ένα γρήγορο αμάξι, θα έχείς μια όμορφη γυναίκα κτλ κτλ. Το μόνο που δυστυχώς δεν μας είπανε είναι τι δεν έχει ο γιος τις κυρα γεωργίας. Δυστυχώς δεν έχει καμία ευαισθησία για το διπλανό του. Τρέχει απ το πρωί ως το βράδυ σε μια καθημερινή ρουτίνα που δεν του αφήνει χρόνο να σκεφτεί , να νιώσει, να πληγωθεί να αγαπήσει, να μάθει από τους άλλους και όχι μόνο απ τον εαυτό του, να απαλλαγεί απ’ τα καθημερινά άγχη των χρημάτων ,και τις κοινωνικής καταξίωσης σε μια κοινωνία που απλά καταξιώνει όσους την εξυπηρετούν!!

Η επανάσταση δεν έχει πια την έννοια του αγώνα και τις θυσίας τις ανθρώπινη ζωής για να αποχτηθούν κεκτημένα τύπου ελευθερίας. Για αυτά ευτυχώς πολέμησαν άλλοι. Ταπεινή μου άποψη στο σήμερα επανάσταση είναι η ζύμωση της σκέψης έτσι ώστε αυτή να μην εξυπηρέτηση μια είδη λανθάνουσα κοινωνία αλλά τους ανθρώπου μέσα σε αυτήν ώστε να μπορέσουν "αισθανθούν", να νιώσουν. Μην μπερδεύεστε επειδή έχουμε κεκτημένα όπως η ελευθερία δεν σημαίνει ότι η επανάσταση τις γενιάς μας είναι πιο εύκολη. Το αντίθετο είναι πολύ πιο δύσκολη γιατί δεν είναι πράξη (φιλανθρωπία), είναι επανάσταση σκέψης με επίκεντρο τον "άνθρωπο" (ανθρωπισμός). Σε μια υλιστική κοινωνία το να απαλλάξεις τον άλλο από την ύλη "ούτως ώστε" να δείξει ευαισθησία ,αγάπη για τους γύρω του θυσιάζοντας την στιγμιαία ποιότητα ζωής του είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Ποιος από μας είναι διατεθειμένος να μην αρκεστεί στην καλοζωία άλλα να προσπαθήσει να αγγίξει τον συνάνθρωπο του "παίρνοντας" από πάνω του την μοναξιά που πλέον είναι δυσβάσταχτη? Ποιος από μας είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τους καλούς όρους ζωής του προκειμένου να βοηθήσει τους γύρο του? Και βασικότερο ποιος από μας είναι έτοιμος να δώσει μη περιμένοντας αντάλλαγμα??

Κανονικά σε αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση θα έπρεπε να είναι ΌΛΟΙ!!
Το στοίχημα τις γενιάς μας είναι να μειωθούν οι κοινωνικές μειονότητες
Προσφέροντας ένα πραγματικό κράτος πρόνοιας σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Μπορεί να είναι ο νεανικός ενθουσιασμός που σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις το κόσμο για μένα πάντως η απάντηση είναι ο παραπάνω περιγραφόμενος ανθρωπισμός. Κλείνοντας θα βάλω μια παράγραφο από το συμποσίων του Καζαντζάκη πάντα επίκαιρος για τους νέους:

ΠΩΣ ΒΑΣΤΑΞΕΣ ΤΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΔΩΣΑΜΕ? ΘΥΜΑΣΑΙ ΕΝΩΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΓΥΡΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΟΓΙΣΤΗ ΘΕΙΑ ΝΕΑΝΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΜΕ ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΕΡΙΑ ΝΑ ΧΑΛΑΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΠΛΑΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΤΩΡΑ ΓΕΛΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΞΕΠΕΡΑΣΑΜΕ, ΜΑ ΤΟΤΕ ΤΡΕΜΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΘΕΙΝ ΟΡΜΗ ΚΙ ΕΣΥ ΤΡΑΒΗΧΤΗΚΕΣ ΣΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΕΣ ΣΕ ΣΤΕΙΡΑ ΑΣΚΗΣΗ ΜΑ Η ΝΕΑ ΘΗΒΑ ΦΛΕΓΕΤΑΙ ΠΟΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟ ΠΕΙΡΑΣΜΟ. Η ΦΥΓΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΕΜΠΕΛΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Μπορούμε άραγε να τους αλλάξουμε? ναι και βέβαια μπορούμε ακόμα και αν νομίζουμε πως η μια απλή πράξη μας δεν έχει αντίκτυπο. Όλοι έχετε ακούσει για το butterfly effect. ΈΣΤΩ και μια καλή ανιδιοτελείς πράξη να κάνει ο καθένας μας κάτι θα καταφέρουμε!

Υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος σε όλα αυτά και τούτος είναι Η ανάγκη! Ποια είναι Η ανάγκη που έχει δημιουργήσει ο καθένας για τον εαυτό του? Όταν πετάς ένα πετραδάκι σε μια λίμνη προκαλεί κυματισμούς εδώ όμως δεν είναι το ίδιο.
Το νερό αποτελείται από μόρια όπου το ένα πέφτει πάνω στο άλλο και το μετακινεί. Στους ανθρώπους δεν αρκεί ο ένας να πέσει πάνω στον άλλο γιατί έτσι, απλά ,θα τον σπρώξει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει Η σκέψη του ενός να επηρεάσει και να κινήσει τον άλλο. Είναι όμως ανάγκη του αλλού να κινηθεί με παρόμοιο τρόπο όπως ο προηγούμενος?

Οι ανάγκες μας καθορίζονται από πολλά πράγματα και αναδύονται από πολύ πιο βαθιά μέρη του μέσα μας. Ο τρόπος που μεγαλώσαμε, οι εμπειρίες που ζήσαμε οι παρέες που κάναμε αυτό που σπουδάσαμε και ο τρόπος που το δουλέψαμε. Η ανάγκη μας λοιπόν για να κάνουμε κάτι βγαίνει από τον τρόπο που ζήσαμε. Εδώ όμως μπαίνει και το άλλο έχουμε ζήσει? άμα σκεφτούμε ότι οι σκέψεις για αλλαγή έχουν έρθει σε μια ηλικία μετά τα 20 σημαίνει ότι για 20 χρόνια σκεφτόμασταν με τρόπο όπου ήταν βαθιά συνυφασμένος με όλα αυτά που προσπαθούμε να αποτινάξουμε. Άρα τι θα μας κάνει να προχωρήσουμε στη νέα ιδεολογία απ τι στιγμή που την αξιολογούμε μόλις ορισμένα χρόνια στο μυαλό μας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αντεπεξέλθουμε σε ρυθμούς ζωής που άλλοι έχουν επιλέξει για μας. Μπορεί άραγε κανείς να πετάξει από πάνω του περίπου μια 20αιτια σκέψης που του έλεγε πως να γίνει καλύτερος σε αυτό που κάνει, δουλεύοντας , σπουδάζοντας κλπ προκειμένου να εξυπηρέτηση αυτή την συγκεκριμένη κοινωνία που τώρα μετά από 20 χρόνια κατακρίνει? πως είναι πιο εύκολο να παρατήσει τον εαυτό του και τους κόπους του προκειμένου να ζήση με ένα εναλλακτικό τρόπο σκέψης. Μάλλον δεν θα το κάνει ποτέ και άμα το κάνει θα το κάνει κοιτάζοντας γύρω για να δει άμα υπάρχει κάποιος να τον δει και να του πει εύγε για τις πράξης του. Άρα λοιπόν θα γίνει ένα με όλους αυτούς που κάνουν “καλές πράξης” και ύστερα λένε "δοξάστε με".

Αδύνατο να καταλήξω δεν μπορώ να καταλάβω ούτε τις δικές μου, αλλά ούτε και των άλλων τις ανάγκες γιατί πιστεύω πως στο τέλος της μέρας όλοι σκέφτονται με έναν πολύ απλό τρόπο σκέψεις. Πρώτα θέλουν να ικανοποιήσουν το εγώ τους και να δείξουν το μέσα τους (γιατί πιστεύουν ότι είναι ιδιαίτερο) βρίσκοντας ένα σύντροφο, μετά περιστρέφουν την ζωή τους γύρω από αυτόν (γιατί ΝΟΜΊΖΟΥΝ ΌΤΙ ΤΟΝ ΈΧΟΥΝ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ) και τέλος ικανοποιούν και την ματαιοδοξία τους με ένα παιδί όπου πάλι θα του μάθουν πως να είναι μέλος στην εκάστοτε κοινωνία είτε έχει αλλάξει είτε όχι. Γιατί και να έχει αλλάξει πάλι σίγουρα θα έχει το πρόβλημα που είχαν όλες οι κοινωνίες. Πάλι δεν θα αφήνει τα μέλη της να σκεφτούν και να πράξουν με ελεύθερο τρόπο, πάλι θα ζουν μέσα σε στεγανά και όταν ξυπνήσουν, τότε θα είναι αργά γιατί η ανάγκη τους θα έχει γίνει η εξυπηρέτηση του εαυτού τους, της κοινωνίας του εγώ και αυτού που είδη για πολλά χρόνια κάνουν. Πως να το κάνουμε είναι πιο εύκολο απλά να προχωράς και να μουγκρίζεις, να είσαι ένας ακόμα απ το κοπάδι.