Μοναξιά…πόσος κόσμος άραγε την νοιώθει? Ή μάλλον, πόσος κόσμος αντιλαμβάνεται τι σημαίνει μοναξιά? Είναι δύσκολο να ορίσεις ένα συναίσθημα.
Η μοναξιά πάντως, μαζί με τον έρωτα, την αγάπη, την θλίψη και τον πόνο και την απώλεια, βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις ανθρώπινες μορφές έκφρασης. Κυριαρχεί στα τραγούδια, ζωγραφίζεται σε πίνακες, εμπνέει ταινίες και ποιήματα, και μέσα από όλα αυτά παίρνει πολλές και διαφορετικές αποχρώσεις.
Όμως, όποια απόχρωση και αν πάρει, μέσα μας η μοναξιά έχει ένα μουντό χρώμα. Είναι ένα συναίσθημα που δεν θέλουμε να το βιώνουμε. Δεν μας είναι ευχάριστο να το ζούμε. Όταν κάποιος λέει «είμαι μόνος μου, ή νοιώθω μοναξιά» προσπαθούμε να απαλύνουμε τον πόνο του, να του κάνουμε παρέα, και νοιώθουμε μια ανάγκη να τον φροντίσουμε, να τον ακούσουμε, να τον εμψυχώσουμε, εμείς που δεν νοιώθουμε μόνοι μας...
Δεν μιλάω φυσικά για την μοναξιά που ένας άνθρωπος νοιώθει όταν όντως δεν έχει κανένα γύρω του να ενδιαφέρεται πραγματικά για αυτόν. Αυτές οι περιπτώσεις είναι δύσκολες, και δεν συμπεριλαμβάνονται σε όλο αυτό που περιγράφω. Περισσότερο μιλάω για την μοναξιά που νοιώθουμε όταν κάποιος μας εγκαταλείπει, όταν εμείς αποχωριζόμαστε έναν άνθρωπο ή μια κατάσταση, όταν γίνονται αλλαγές στην ζωή μας που μας κάνουν να νοιώθουμε διαφορετικά, ίσως και δύσκολα. Τότε, κάτι μέσα μας αλλάζει σε συνάρτηση με το έξω μας. Τα πράγματα μετακινούνται, τα συναισθήματα μπλέκονται, και πρέπει να τα διαχειριστούμε. Πρέπει να καταλάβουμε τι νοιώθουμε, γιατί το νοιώθουμε, τι μας δυσκολεύει, και τι κάνουμε με αυτό. Ουσιαστικά πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Δύσκολο. Έχει πολλές αποχρώσεις και αυτό, που δεν τις γνωρίζουμε, και ούτε τις φανταζόμαστε.
Η σχέση μας με τον εαυτό μας είναι μια υπόθεση που προτιμούμε να μη την αγγίζουμε πολύ, και να την αποφεύγουμε, ιδιαίτερα όταν νοιώθουμε εγκλωβισμένοι μέσα του. Σε αυτές τις στιγμές είναι όμως που νοιώθουμε και μοναξιά. Νοιώθουμε πως όλο αυτό που συμβαίνει με κάποιον πρέπει να το μοιραστούμε. Να απαλύνουμε το βάρος που νοιώθουμε. Κάποιος να μας ακούσει, να μας καταλάβει, να μας συμπονέσει, ίσως και να μας βοηθήσει να βρούμε μια λύση. Να το ξεπεράσουμε πιο εύκολα. Ίσως και να γεμίσει το κενό που νοιώθουμε από την έλλειψη….πολλά ίσως…πολλά θέλω…πολλές ανάγκες, και κυρίως η ανάγκη για μοίρασμα…Τεράστια.
Η έλλειψη ικανοποίησης αυτής της ανάγκης για μοίρασμα και κατανόηση δημιουργεί το αίσθημα της μοναξιάς. Η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, για άγγιγμα, για ουσιαστική επικοινωνία, για συντροφικότητα.Η ανάγκη να υπάρχουμε με έναν τρόπο που να είναι αποδεκτός από εμάς και από τους άλλους. Δύσκολες έννοιες, και όσο πιο επιτακτικές γίνονται, τόσο πιο δύσκολα επιτυγχάνονται. Όσο πιο πολύ ανάγκη τις έχουμε σε έναν κόσμο που συνεχώς μας αυξάνει το άγχος, το χάος και την αβεβαιότητα, τόσο πιο δύσκολα κάποιος μας τις ικανοποιεί, αφού και αυτός με την σειρά του προσπαθεί να βγάλει άκρη με τον εαυτό του, με τις δικές του ανάγκες, και δεν μπορεί να καταλάβει εύκολα τις ανάγκες των άλλων.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό μας, από τον εαυτό μας τον ίδιο.
Και αυτή είναι η σχέση που πρέπει να φτιάξουμε και να αποζητάμε. Ίσως τότε η μοναξιά να αλλάξει από την αρνητική έννοια που της αποδίδουμε, και να σταματήσει να έχει γκρι χρώμα. Ίσως η μοναξιά να είναι μια υπέροχη ευκαιρία για ένα εσωτερικό ταξίδι, για μια γνωριμία με αυτόν τον άνθρωπο που έχουμε μέσα μας, και που τόσο πολύ τον ξεχνάμε τον ξεχνάμε προσπαθώντας συνεχώς για κάτι άλλο, για κάποιους άλλους. Ο εαυτός μας είναι ο καλύτερος μας φίλος και ο χειρότερος εχθρός μας. Αλλά πρέπει να τον γνωρίσουμε, και να συμφιλιωθούμε μαζί του, γιατί είναι μέσα μας, και θα είναι όσο υπάρχουμε.
Φτιάχνοντας μια καλή σχέση με τον εαυτό μας, η μοναξιά σταματάει να είναι τόσο απειλητική.Στο χτίσιμο αυτής της σχέσης, η μοναξιά παίρνει άλλη διάσταση, και μπορεί να είναι μια ευκαιρία να ηρεμήσουμε, να σκεφτούμε, να απομονωθούμε, να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματα μας, τα βαθύτερα αυτά...
Η μοναξιά μας δίνει τον χώρο και τον χρόνο να μας γνωρίσουμε. Δεν είναι τόσο θλιβερή, ούτε τόσο οδυνηρή όσο την φανταζόμαστε, όταν χαλαρώσουμε, την καλοδεχτούμε, και αφήσουμε να την νοιώσουμε, χωρίς φόβο και ενοχές.
Θα μας ταξιδέψει στο πιο όμορφο ταξίδι. Ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ. Αυτό με τον εαυτό μας.
Είναι καλή η μοναξιά λοιπόν, όταν την χρησιμοποιούμε προς όφελος μας.
5 σχόλια:
δεν συμφωνω με τον τιτλο "Μοναξιά...η εξορια απο τον εαυτό μας'
πολλες φορες θελουμε να μεινουμε μονοι μας, στη μοναξια μας,μακρια απο τα πως και τα γιατι των αλλων, να μη μοιραστουμε τιποτα με κανεναν, για να παρουν τα πραγματα τις σωστες τους διαστασεις, να υποχωρησει η υπερβολη και να καταλαβουμε πως αυτο που μας συμβαινει δεν ειναι το οριο, μεσα απο τη μοναξια βλεπουμε τα συμβαντα πιο ξεκαθαρα και απορουμε με εκεινα που στα παρελθον μας εκαναν να απορουμε...
Δεν θα πω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με την διάσταση που δίνεις στην μοναξιά γιατί συμβαίνουν και τα δύο. Σίγουρα εκτός από την μοναξιά που βιώνει κάποιος που είναι πραγματικά μόνος του υπάρχει και η μοναξιά που μπορεί να νιώσει κανείς μέσα του. Η μοναξιά του να μιλάς και να νιώθεις πως δεν σε ακούει κανείς, να απλώνεις το χέρι σου στους άλλους και να νιώθεις πως ακόμα και αν πρόθυμα όλοι απλώνουν να το πιάσουν δεν μπορούν, να νιώθεις πως ακόμα και με τόσους ανθρώπους γύρω σου εσύ είσαι πάλι μόνος. Αυτό που δεν ξέρω είναι κατά πόσον αυτό μπορεί να είναι δημιουργικό και αν όπως λες αξίζει κάποιος να συμφιλιωθεί με τέτοια συναισθήματα για να ανακαλύψει τον εαυτό του. Πιστεύω πως η ανακάλυψη και η συμφιλίωση με τον εαυτό μας μπορεί να επιτευχθεί και με άλλους τρόπους λιγότερο επώδυνους. Δεν υπάρχουν μονόδρομοι μόνο επιλογές.
Το μόνο σίγουρο είναι πως με προβλημάτισες.
αγαπημένη αντί ,
ο τίτλος αναφέρεται στην μοναξιά που φοβόμαστε και δεν την αποδεχόμαστε. Τότε γίνεται η εξορία μας, απο όλα αυτά που αναφέρεις. εσύ μιλάς για μια μοναξιά που σου χρειάζεται. Που την αποζητάς, που την επιλέγεις. Η συνειδητή μοναξιά φυσικά και δεν είναι εξορία. Αυτό αναλύω κι εγώ ουσιαστικά.
αγαπητέ e-walker, κι εγώ για την μέσα μας μοναξιά μιλάω, και όχι για την κυριολεκτική έννοια του να είναι κανείς μόνος του. Σκέψου πως όταν νιώθεις πως κανείς δεν σε ακούει, και κανείς δεν απλώνει το χέρι του, κάπου μάλλον φταις κι εσύ. Κάτι δεν λες καλά. κάτι δεν επικοινωνείς σωστά. Για να υπάρχει τέτοια σχέση, κάπου την δημιουργείς κι εσύ. άρα, μάλλον το χρειάζεσαι κατά βάθος, για να σου διδάξει κάτι. Ακόμα και αυτή η μοναξιά, που μας εγκλωβίζει σε μια φαινομενικά αβοήθητη κατάσταση, κάτι έχει να μας πεί. Πρέπει να την ακούσουμε, να την καταλάβουμε και να την αποκωδικοποιήσουμε. Δεν συμβαίνει χωρίς λόγο. Και αυτή η μοναξιά, με ένα διαφορετικό πρίσμα, μπορεί να γίνει δημιουργική. Συμφωνώ πως δεν υπάρχουν μονόδρομοι, παρα μόνο επιλογές. Και ακόμα και ο δύσκολος όπως λές δρόμος, είναι μια επιλογή, και μερικοί άνθρωποι μέσα απο αυτή την δυσκολία βρίσκουν νέα μονοπάτια. Σίγουρα πάντως η ανακάλυψη και η συμφιλίωση με τον εαυτό μας γίνεται με πολλούς τρόπους και όχι απαραίτητα με αυτόν. απλώς και αυτός μπορεί να είναι δρόμος. Χαίρομαι που σε προβλημάτισα.
Πολύ χαίρομαι, όταν συναντάω στην μπλογκόσφαιρα υπεύθυνα και ευσυνείδητα άρθρα, με σφαιρική προδέγγιση του θέματος. Δεν έχω να προσθέσω, σκέφτομαι μόνο πως, χωρίς μοναξιά, θα ζούσαμε μια ζωή χωρίς Τέχνη, ανούσια και άχαρη δηλαδή.
Συγχαρητήρια!
έχετε δίκιο αγαπητέ Δημήτρη. Θα ήταν βαρετή και αδιάφορη η ζωή μας χωρίς λίγη μοναξιά, να μας ξυπνά αυτά που μέσα μας κοιμούνται βαθιά και ανήσυχα. Ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σας
Δημοσίευση σχολίου