Πριν από λίγες μέρες ήρθε στο φως της δημοσιότητας μια έρευνα μια μεγάλης Αμερικάνικής εταιρείας διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού (της «Manpower») στην οποία καταγράφεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο η δυσαρέσκεια των Ελλήνων απέναντι στην εγχώρια αγορά εργασίας.
Είναι, ίσως, πιο ξεκάθαρο από πότε το μέγεθος της δυσαρέσκειας των Ελλήνων εργαζομένων με αυτά που έχουν να λαμβάνουν από τις υπάρχουσες δουλειές αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η αγορά εργασίας στην Ελλάδα. Όλα αυτά τα χρόνια, υπήρχε μια έκδηλη δυσαρέσκεια αλλά ποτέ δεν είχε ποσοτικοποιηθεί.
Πιο συγκεκριμένα στην έρευνα αυτή υπάρχουν δυο πολύ σημαντικά στοιχεία. Πρώτον, ένα 87.7% των Ελλήνων δηλώνει έτοιμο να αλλάξει τόπο κατοικίας για να βρει μια καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση και δεύτερον οι χώρες που συγκεντρώνουν την προτίμηση των Ελλήνων όσον αφορά στην εργασία, είναι η Μεγάλη Βρετανία και οι Η.Π.Α..
Το ποσοστό αυτό είναι εφιαλτικό αν αναλογιστεί κάποιος ότι οι άνθρωποι που τελικά είναι έτοιμοι να φύγουν από την Ελλάδα δεν προτιμούν να πάνε σε χώρες όπως η Σκανδιναβία ή Γαλλία που έχουν απίστευτα προστατευτικές νομοθεσίες για τους εργαζομένους, αλλά προτιμούν να πάνε σε χώρες όπου η εργασιακή νομοθεσία είναι πιο «χαλαρή» και το κοινωνικό κράτος μηδαμινό.
Τι όμως πραγματικά φαίνεται μέσα από αυτή την έρευνα?
Οι Έλληνες είναι χωρισμένοι σε δυο κατηγορίες; σε αυτούς που επιθυμούν την σιγουριά και σε αυτούς που αντιμετωπίζουν την εργασία σαν κάτι δυναμικό. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τη δουλειά ως ένα μέσω για να εξασφαλίσουν τα χρήματα που χρειάζονται για τις ανάγκες τους. Ενώ στη δεύτερη ανήκουν οι άνθρωποι που βλέπουν την δουλειά ως μια ευκαιρία για κοινωνική καταξίωση. Καμία από τις δύο κατηγορίες δεν αποτελεί την μόνη σωστή επιλογή, αλλά το περίεργο είναι ότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις και τα συνδικάτα δουλεύουν μόνο για την πρώτη. Την δεύτερη κατηγορία, που όπως φαίνεται ολοένα και αυξάνεται, πότε δεν την άκουσε κανείς.
Οι κυβερνήσεις χρησιμοποιώντας μια απίστευτα ξεπερασμένη λογική στα εργασιακά και κάτω από την πίεση των ξεπερασμένων από τις εξελίξεις συνδικάτων, προσπαθούν με άστοχες κινήσεις και κινήσεις κάλυψης του αμαρτωλού τους παρελθόντος να θωρακίσουν τους εργαζομένους. Η θωράκιση, όμως, των εργαζομένων της πρώτης κατηγορίας, αποτελεί τροχοπέδη για την δεύτερη, μιας και η λογική του υπερπροστατευτισμού των εργαζομένων αποτελεί εμπόδιο στην δημιουργία νέων και ανταγωνιστικών θέσεων εργασίας και επιπλέον δεν βοηθά την αύξηση των μισθών.
Ο υπάρχων εργασιακός νόμος το μόνο που κάνει είναι να θωρακίζει τον εργαζόμενο τεχνητά και όχι ουσιαστικά. Οι εργοδότες βλέποντας ότι η πρόσληψη ενός ανθρώπου και μάλιστα με υψηλό μισθό θα αποτελέσει ίσως μεγάλο πρόβλημα για την εταιρεία τους, σε ένα τυχόν «γύρισμα» της αγοράς, σκέφτεται 100 φορές περισσότερο την πρόσληψη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι εργοδότες να αποφεύγουν τις προσλήψεις στις περισσότερες των περιπτώσεων και τελικά να κατανείμουν τον φόρτο εργασίας στο υπάρχον εργατικό δυναμικό. Έτσι, και η ανεργία αυξάνεται και οι εργαζόμενοι δουλεύουν άπειρες απλήρωτες υπερωρίες ενώ οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί. Για να το πούμε πολύ απλά, όσο ο εργασιακός νόμος θα δημιουργεί πολλές σκοτούρες στις επιχειρήσεις, τόσο η επιχειρήσεις θα αποφεύγουν τις προσλήψεις. Η μείωση των προσλήψεων, όμως, έχει δύο άμεσες συνέπειες και μια έμμεση. Άμεσες συνέπειες είναι η αύξηση του φόρτου εργασίας για τους ήδη εργαζομένους και η διατήρηση της ανεργίας, ενώ έμμεση είναι η καθήλωση των μισθών λόγω αυξημένης ανεργίας (νόμος «προσφοράς και ζήτησης»).
Όλοι αυτοί που είτε δεν θα αντέχουν να παρακαλάνε για μια δουλεία, είτε δεν θα θέλουν να περνάνε τη ζωή τους σε ένα γραφείο είτε δεν θα ανέχονται τους χαμηλούς μισθούς θα είναι αυτοί που θα ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για το εξωτερικό και θα προτιμούν «στυγνά καπιταλιστικά» συστήματα, όπως, αυτά των Η.Π.Α. και της Μεγάλης Βρετανίας που τουλάχιστον θα αμείβονται για αυτά που θα προσφέρουν.
Μανιφέστα τύπου η «γενιά των 700ευρώ» μόνο λύσεις δεν φέρνουν, αυτά απλά διαπιστώνουν μια κατάσταση δεν προτείνουν λύσεις…και αυτές είναι που μας λείπουν! Στόχος, μιας ολοκληρωμένης εργασιακής πολιτικής θα έπρεπε να είναι η δημιουργία μιας δυναμικής αγοράς εργασίας που θα μπορούσε να αυτορυθμίζεται. Η θωράκιση των εργαζομένων θα επιτυγχάνετο με «δια βίου» μάθηση που θα τους έκανε απαραίτητους στην εταιρεία ενώ η προσλήψεις θα ρυθμίζονταν από τις ανάγκες τις αγοράς. Μιας αγοράς που λόγω της εξωστρέφειας και των ρυθμών ανάπτυξης θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας και όχι απλά θα τις διατηρούσε με νύχια και με δόντια.
Άντε καλή μας δουλεία…και είναι μόνο Τρίτη ακόμα!
Είναι, ίσως, πιο ξεκάθαρο από πότε το μέγεθος της δυσαρέσκειας των Ελλήνων εργαζομένων με αυτά που έχουν να λαμβάνουν από τις υπάρχουσες δουλειές αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η αγορά εργασίας στην Ελλάδα. Όλα αυτά τα χρόνια, υπήρχε μια έκδηλη δυσαρέσκεια αλλά ποτέ δεν είχε ποσοτικοποιηθεί.
Πιο συγκεκριμένα στην έρευνα αυτή υπάρχουν δυο πολύ σημαντικά στοιχεία. Πρώτον, ένα 87.7% των Ελλήνων δηλώνει έτοιμο να αλλάξει τόπο κατοικίας για να βρει μια καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση και δεύτερον οι χώρες που συγκεντρώνουν την προτίμηση των Ελλήνων όσον αφορά στην εργασία, είναι η Μεγάλη Βρετανία και οι Η.Π.Α..
Το ποσοστό αυτό είναι εφιαλτικό αν αναλογιστεί κάποιος ότι οι άνθρωποι που τελικά είναι έτοιμοι να φύγουν από την Ελλάδα δεν προτιμούν να πάνε σε χώρες όπως η Σκανδιναβία ή Γαλλία που έχουν απίστευτα προστατευτικές νομοθεσίες για τους εργαζομένους, αλλά προτιμούν να πάνε σε χώρες όπου η εργασιακή νομοθεσία είναι πιο «χαλαρή» και το κοινωνικό κράτος μηδαμινό.
Τι όμως πραγματικά φαίνεται μέσα από αυτή την έρευνα?
Οι Έλληνες είναι χωρισμένοι σε δυο κατηγορίες; σε αυτούς που επιθυμούν την σιγουριά και σε αυτούς που αντιμετωπίζουν την εργασία σαν κάτι δυναμικό. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τη δουλειά ως ένα μέσω για να εξασφαλίσουν τα χρήματα που χρειάζονται για τις ανάγκες τους. Ενώ στη δεύτερη ανήκουν οι άνθρωποι που βλέπουν την δουλειά ως μια ευκαιρία για κοινωνική καταξίωση. Καμία από τις δύο κατηγορίες δεν αποτελεί την μόνη σωστή επιλογή, αλλά το περίεργο είναι ότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις και τα συνδικάτα δουλεύουν μόνο για την πρώτη. Την δεύτερη κατηγορία, που όπως φαίνεται ολοένα και αυξάνεται, πότε δεν την άκουσε κανείς.
Οι κυβερνήσεις χρησιμοποιώντας μια απίστευτα ξεπερασμένη λογική στα εργασιακά και κάτω από την πίεση των ξεπερασμένων από τις εξελίξεις συνδικάτων, προσπαθούν με άστοχες κινήσεις και κινήσεις κάλυψης του αμαρτωλού τους παρελθόντος να θωρακίσουν τους εργαζομένους. Η θωράκιση, όμως, των εργαζομένων της πρώτης κατηγορίας, αποτελεί τροχοπέδη για την δεύτερη, μιας και η λογική του υπερπροστατευτισμού των εργαζομένων αποτελεί εμπόδιο στην δημιουργία νέων και ανταγωνιστικών θέσεων εργασίας και επιπλέον δεν βοηθά την αύξηση των μισθών.
Ο υπάρχων εργασιακός νόμος το μόνο που κάνει είναι να θωρακίζει τον εργαζόμενο τεχνητά και όχι ουσιαστικά. Οι εργοδότες βλέποντας ότι η πρόσληψη ενός ανθρώπου και μάλιστα με υψηλό μισθό θα αποτελέσει ίσως μεγάλο πρόβλημα για την εταιρεία τους, σε ένα τυχόν «γύρισμα» της αγοράς, σκέφτεται 100 φορές περισσότερο την πρόσληψη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι εργοδότες να αποφεύγουν τις προσλήψεις στις περισσότερες των περιπτώσεων και τελικά να κατανείμουν τον φόρτο εργασίας στο υπάρχον εργατικό δυναμικό. Έτσι, και η ανεργία αυξάνεται και οι εργαζόμενοι δουλεύουν άπειρες απλήρωτες υπερωρίες ενώ οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί. Για να το πούμε πολύ απλά, όσο ο εργασιακός νόμος θα δημιουργεί πολλές σκοτούρες στις επιχειρήσεις, τόσο η επιχειρήσεις θα αποφεύγουν τις προσλήψεις. Η μείωση των προσλήψεων, όμως, έχει δύο άμεσες συνέπειες και μια έμμεση. Άμεσες συνέπειες είναι η αύξηση του φόρτου εργασίας για τους ήδη εργαζομένους και η διατήρηση της ανεργίας, ενώ έμμεση είναι η καθήλωση των μισθών λόγω αυξημένης ανεργίας (νόμος «προσφοράς και ζήτησης»).
Όλοι αυτοί που είτε δεν θα αντέχουν να παρακαλάνε για μια δουλεία, είτε δεν θα θέλουν να περνάνε τη ζωή τους σε ένα γραφείο είτε δεν θα ανέχονται τους χαμηλούς μισθούς θα είναι αυτοί που θα ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για το εξωτερικό και θα προτιμούν «στυγνά καπιταλιστικά» συστήματα, όπως, αυτά των Η.Π.Α. και της Μεγάλης Βρετανίας που τουλάχιστον θα αμείβονται για αυτά που θα προσφέρουν.
Μανιφέστα τύπου η «γενιά των 700ευρώ» μόνο λύσεις δεν φέρνουν, αυτά απλά διαπιστώνουν μια κατάσταση δεν προτείνουν λύσεις…και αυτές είναι που μας λείπουν! Στόχος, μιας ολοκληρωμένης εργασιακής πολιτικής θα έπρεπε να είναι η δημιουργία μιας δυναμικής αγοράς εργασίας που θα μπορούσε να αυτορυθμίζεται. Η θωράκιση των εργαζομένων θα επιτυγχάνετο με «δια βίου» μάθηση που θα τους έκανε απαραίτητους στην εταιρεία ενώ η προσλήψεις θα ρυθμίζονταν από τις ανάγκες τις αγοράς. Μιας αγοράς που λόγω της εξωστρέφειας και των ρυθμών ανάπτυξης θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας και όχι απλά θα τις διατηρούσε με νύχια και με δόντια.
Άντε καλή μας δουλεία…και είναι μόνο Τρίτη ακόμα!
3 σχόλια:
Αγαπητέ φίλε καλημέρα,
η λύση που προτείνεις ποια είναι γιατί πραγματικά δεν την διέκρινα μέσα στο κείμενο.
Και ποιο το πρόβλημα να φύγουν έξω αυτοί που δε βρίσκουν δουλειά εδώ?Εμένα προσωπικά θα με βόλευε, διότι μειώνεται ο ανταγωνισμός και οι πιθανότητες να βρω δουλειά είναι πολύ περισσότερες.
Επίσης, μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει βαριά βιομηχανία και ενώ πασχίζεις να τελειώσεις την τάδε σχετική σχολή, δεν έχει τίποτα η Ελλάδα να σου προσφέρει.
Εγώ θα έλεγα απλά ότι η δουλεία σου πρέπει να σε κάνει ευτυχισμένο και αν αυτό δε μπορεί να γίνει στην Ελλάδα ας γίνει στο εξωτερικό.
Κι αν ακόμα οι Έλληνες προτιμούν τις δύο αυτές χώρες...απλά ας ήταν πιο προσεχτικοί στις επιλογές τους!
Καλημέρα και καλό μήνα!
Καλημέρα,Καλό μήνα.
Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην αλλάξει χώρα κάποιος που δεν του αρέσει εδώ που είναι?
Προσωπικά το έκανα αρκετές φορές και θα το ξανακάνω.
Ξέρετε πόσο αλλάζουν οι πεποιθήσεις και η οπτική εικόνα που έχει όποιος αλλάζει παραστάσεις, χώρα, δουλειά... Τώρα αν ανεβαίνει και το βιοτικό επίπεδο .....σουπερ.
Χαιρετώ την παρέα που "έχει άποψη" και προσωπικά κάποιους που γνωρίζω...
Το σχόλιο μου δεν θα μείνει ούτε στο διαχωρισμό των Ελλήνων αλλά ούτε σε φράσεις κλισέ όπως "η γεννιά των 700 €", "εμείς είχαμε επιτόκια καταθέσεων 25%" γιατί είναι από στόματα ατόμων άνω των 50 ετών (πιθανώς) με εμπειρίες που έχουν μείνει σε εργασιακές συνήθειες και τακτικές 30 χρόνια πίσω και προφανώς αναφέρονται σε μια Ελλάδα στην άκρη ή και έξω από την Ευρώπη.
Κυρίες και Κύριοι,
Είτε το πιστεύετε είτε όχι ζούμε σε ένα "globalized" περιβάλλον όπως ακούμε και διαβάζουμε συχνά. Το moto που κυκλοφορεί παντού είναι "Work eveywhere, Live everywhere" και νομίζω σ΄αυτό θα πρέπει να μείνουμε. Προσωπικά χαίρομαι να ακούω περιπτώσεις νέων ατόμων που ανοίγουν τα φτερά τους για το εξωτερικό και αρχίζουν μια νέα ζωή.
2 σχόλια σ΄αυτά:
1) Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό να βρεις μια δουλεία στο εξωτερικό, πιθανώς και έναν σύντροφο και να περνάς πολύ καλά. Αυτό που θα πρέπει να έχεις καλά στο μυαλό σου όμως είναι η μεγάλη πιθανότητα να μείνεις για πάντα ή σχεδόν πάντα έξω. Η Ελλάδα βρίσκεται χρόνια πίσω και η διαφορά είναι ακόμα πιο έντονη για αυτούς τους μετανάστες, τυχοδιώκτες της ξενιτιάς(γιατι περί αυτών πρόκειται)που αποφασίζουν να γυρίσουν και να κάνουν οικογένεια πίσω στην πατρίδα έπειτα από κάποια χρόνια. Τα πράματα είναι πολύ δύσκολα τότε. Δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως ο εργοδότης είτε ιδιώτης είτε δημόσιος θα εκτιμήσει και πιο σημαντικό θα καταλάβει το τι έχει επιτύχει κάποιος σε μια μεγάλη εταιρία ή σε ένα Top University έξω.
2)Δεν νομίζω πως είναι απόλυτα σωστό να κατηγορούμε την Ελλάδα ότι δεν δίνει ευκαιρίες σε όλους να εργαστούν εκεί που θέλουν και νομίζουν ότι είναι αποδοτικοί. Είναι μια μικρή αγορά και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Προσέξτε για παράδειγμα την αγορά εργασίας σήμερα. Το πιο εύκολο πράγμα για ένα άτομο είναι να εργαστεί σε Τράπεζα. Είναι πιο πολλά σε αριθμό από τα εμπορικά μαγαζιά. Ανοίγεις μια εφημερίδα και βρίσκεις 30 αγγελίες για ταμίες, πωλητές κτλ. Αν βέβαια εσύ στα 15 νομίζεις ότι σου αρέσει η Ιατρική και ότι θα γινόσουν ένας πολύ καλός ιατρός, τότε μπορείς άνετα να το κυνηγήσεις. Το κράτος όμως ή η αγορά στην οποία διαμένεις όμως δεν σου εγγυήθηκε ότι θα εργαστείς ως ιατρός. Υπάρχει πληθώρα συγκριτικά με το σύνολο του πληθυσμού και χειρότερα είναι από τα πιο προστατεμένα επαγγέλματα στην Ελλάδα (Από τον πατέρα στον γιο). Συνεπώς το να κλείσεις την Πανεπιστήμιου για να διαδηλώσεις, μόνο τα νεύρα των γειτόνων σου καταφέρνεις να σπας. Προφανώς δεν προτείνω ένας που ονειρεύεται την Ιατρική να γίνει τραπεζικός αλλά οι επιλογές να πηγαίνουν "hand in hand" με το κατάλληλο στομάχι. Τα πάντα μπορείς να πετύχεις αλλά αν έχεις το κατάλληλο network είναι σαφώς πιο εύκολο όχι όμως και πάντα αποτελεσματικό.
Γεια χαρά σας!!
ThanosBush
Δημοσίευση σχολίου