Ματαιότης Ματαιοτήτων τα πάντα Ματαιότης

Ένα e-mail που δέχτηκα προχθές στο mail μου είναι η αφορμή για το επόμενο θέμα. Το mail έχει να κάνει με το πως βλέπουμε την ζωή και γενικότερα με την ματαιότητα που την διακατέχει. Σας το παραθέτω αυτούσιο για να μπορείτε να βγάλετε και τα δικά σας συμπεράσματα.


Η ζωή είναι βαρετή και μάταιη. Ξεκινάμε με μεγάλες ελπίδες, και μετά τα κάνουμε θάλασσα. Συνειδητοποιούμε ότι όλοι θα πεθάνουμε χωρίς τελικά να βρούμε ποτέ τις απαντήσεις. Αναπτύσσουμε τις δικές μας μεγαλόπνοες θεωρίες, που απλά ερμηνεύουν την πραγματικότητα της ζωής μας με διαφορετικούς τρόπους, χωρίς να εκθέτουμε πραγματικά το σώμα μας σε αξιόλογη γνώση, για τα σημαντικά πράγματα, τα αληθινά πράγματα. Βασικά, ζούμε μια σύντομη, απογοητευτική ζωή. Και μετά πεθαίνουμε. Γεμίζουμε τη ζωή μας με σκουπίδια, πράγματα όπως επαγγελματική σταδιοδρομία και δεσμούς, για να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας και να τον πείσουμε ότι δεν είναι όλα τελείως άσκοπα.

ΙΡΒΙΝ ΟΥΕΛΣ, Trainspotting


Παρόλο που δεν συμφωνώ καθόλου με αυτήν την προσέγγιση της ζωής αυτό το κείμενο μου έδωσε αφορμή να προβληματιστώ λιγάκι πάνω στο θέμα

Η ζωή δεν είναι ούτε βαρετή ούτε μάταιη. Η ζωή είναι πολύ ωραία αρκεί να μάθεις να την ζεις και όχι να σε ζει. Δεν υπάρχουν συνταγές ευτυχίας ή δυστυχίας. Καθένας μας πρέπει να βρει την ευτυχία στα πράγματα που μπορούν να του την δώσουν. Άλλοι μπορεί να την βρουν στο κυνήγι της απόλυτης επαγγελματικής επιτυχίας, άλλοι στο να ζουν απλά και να χαίρονται κάθε στιγμή, άλλοι στο να αποκτήσουν δόξα και πλούτο και πάει λέγοντας. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι κάποιος έχει δίκιο και κάποιος άδικο.


Όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα άλλοι αργά άλλοι γρήγορα. αυτό όμως δεν κάνει αυτά που ζούμε μάταια και χωρίς σκοπό. Το μόνο που είναι μάταιο είναι η λογική μου τα θέλει όλα μάταια. Μια τέτοιά λογική μας οδηγεί πολύ πιο γρήγορα σε έναν εσωτερικό θάνατο πολύ χειρότερο από τον φυσικό. Τουλάχιστον τον φυσικό δεν τον καταλαβαίνουμε όποτε δεν μπορούμε και να τον βιώσουμε ενώ τον ψυχικό θα τον βιώνουμε καθημερινά . Επαγγελματική σταδιοδρομία δεσμοί κτλ δεν είναι σκουπίδια στην ζωή μας. Είναι απλά μέρη μιας ζωής πολύπλοκης και όμορφης έτοιμης να την ανακαλύψεις. Ο θάνατος δεν ακυρώνει σε καμία περίπτωση τις χαρές στην ζωή. Πρέπει να ζούμε την ζωή όπως το νιώθουμε κάθε στιγμή ακόμα και αν αργότερα αναθεωρήσουμε τα πράγματα. Δεν έχει νόημα να αποφεύγουμε να ζήσουμε και να παλέψουμε για πράγματα μόνο και μόνο γιατί δεν είμαστε παντοτινοί.


Ζούμε σε ένα κόσμο τον οποίον άλλοι διαμόρφωσαν για εμάς και εμείς με την σειρά μας θα τον διαμορφώσουμε για κάποιους άλλους. Μπορεί να νιώθουμε ανίκανοι να το κάνουμε ή πολύ μικροί αλλά δεν είναι έτσι. Καθένας μας ζει σε έναν δικό του μικρόκοσμο στον οποίο αλληλεπιδρά και σε ένα βαθμό καταφέρνει να τον επηρεάζει αλλά και να επηρεάζεται από αυτόν. Όλες αυτές οι μικρές αλλαγές λοιπόν μαζί συνθέτουν κάτι μεγαλύτερο και πιο ουσιαστικό από αυτό που πιστεύουμε αλλά είμαστε ανίκανοι να το δούμε. Όλοι λίγο πολύ έχουμε την αυταπάτη ότι είμαστε πολύ μικροί για να επηρεάσουμε τα πράγματα γύρο μας. Φυσικά αν όλοι στο παρελθόν πίστευαν έτσι σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν πολύ διαφορετικός. Ο κόσμος αλλάζει λοιπόν και ακόμα και αν δεν μπορούμε να το καταλάβουμε συμβάλουμε και εμείς σε αυτό.


Πρέπει λοιπόν να αποφασίσουμε τι θέλουμε σε αυτήν την ζωή. Θέλουμε να αποφεύγουμε να ζούμε θεωρώντας τα πάντα μάταια και ψάχνοντας απαντήσεις που δεν θα βρούμε ή να αποδεχτούμε απλά τον θάνατο σαν ένα φυσικό επακόλουθο και να ζήσουμε την ζωή μας χωρίς περιορισμούς απολαμβάνοντας κάθε χαρά και λύπη που έχει να μας δώσει. Προσωπικά εγώ προτιμώ το δεύτερο. Το μόνο που έχει να με διδάξει ο θάνατος είναι να ζω κάθε στιγμή μου όπως εγώ νιώθω καλύτερα γιατί ποτέ δεν ξέρω ποια θα είναι η τελευταία.